Czyja dupa, czyja sprawa? O aborcji inaczej.

Jest takie powiedzenie – które jak zwykle nieco zmodyfikowałem na potrzebę sytuacji – „Kto mieczem wojuje, ten od pochwy ginie”. I wydaje się, że właśnie pan prezes ChWCz (ch*j wie czego) zginie marnie od dup Polek, które od października ub.r. dzielnie maszerują po ulicach Polski. Protest matek Polek popieram, a nawet sympatyzuję z tym ruchem społecznym, bo nie mam innego wyboru, dup też się boję, 😉 jest jednak kilka ale… Kwestia aborcji nie jest bowiem problemem z kategorii „zerojedynkowych” i nie wystarczy być trochę „za”, trochę „przeciw”, albo głosować i się nie cieszyć. Spróbujmy na ten problem spojrzeć z kilku stron. Uprzedzam jednak, że temat to trudny, prowokacyjny i niezbyt przyjemny w oglądzie. I tak:

1/ Gdybym był premierem to pewnie bym się zastanawiał po jaką cholerę kierować olbrzymie środki na szeroko rozumianą prokreację gatunku ludzkiego, który w ogólnym rozrachunku i tak nieuchronnie zmierza do samozagłady (nałogi, niezdrowy tryb życia, niszczenie środowiska, itd., itp., …)? Po co utrzymywać: a/ funkcjonowanie ośrodków zajmujących się ochroną zdrowia i wychowywaniem dzieci (żłobki, przedszkola, szkoły, uczelnie, szpitale), b/ instytucje przystosowywujące dzieci do życia w społeczeństwie (poradnie zdrowia psychospołecznego, ośrodki resocjalizacji), c/ pomoc w zakładaniu rodziny, itd., itp., … jeżeli dupa chce wszystkiego, poza byciem inkubatorem (temat do rozwinięcia)? Czy nie lepiej by było jednostki upośledzone psychofizycznie (zarówno rodziców jak i ich dzieci), lub nieprzydatne ze względów społecznych wywozić, np. do Rozewia, i tam – jak w starożytnej Sparcie – strącać je ze skał do morza? Wszak jeden despotyczny dyktatorek już w minionym wieku stwierdził, że: „śmierć jednego dziecka to tragedia dla matki, śmierć tysięcy dzieci to statystyka”,

2/ Gdybym jednak był „tylko” ministrem ds. polityki społecznej, rodzinnej, oświatowej, itp., to zacząłbym się zastanawiać dlaczego dzieci (nawet te nienarodzone) coraz częściej stają się głównie wygodnym elementem rozgrywki pomiędzy dorosłymi nie potrafiącymi uporządkować swojego życia? Partnerzy szantażują się dzieckiem zarówno przed zakładaniem związku małżeńskiego, jak i po rozwiązaniu tego związku. Liczba rozwodów nie ustępuje przecież ilości nie zalegalizowanych związków hetero i homoseksualnych. O życiu dziecka w rodzinach patologicznych nie ma co rozprawiać, bo jest to tragedia. Ogrom aborcji, zarówno tych operacyjnych jak i farmakologicznych, świadczy o paradoksalnie niskim poziomie rozwoju umysłowego niedoszłych rodziców, a dokonywane na tym tle najpoważniejsze przestępstwa z brutalnymi morderstwami całych rodzin łącznie dowodzą, że dziecko najczęściej jest tylko „kartą przetargową” do wymuszenia określonych benefitów ze strony państwa lub partnera.

3/ Gdybym był ministrem zdrowia, albo jakimś pieprzonym pośliną, czy czarnosukienkowym biznesmenem, to miałbym w doopie dobro matki i dziecka, bo dla mnie ważne by były tylko dochody dla mnie, dla mojej grupy zawodowej, i dla znajomego narciarza, który poza maseczkami może także sprzedawać tabletki poronne. Niech więc dzieci rodzą się zdrowe, chore, lub nawet martwe, byleby tylko były zdolne – one, lub ich rodzice – do wnoszenia opłat na tacę, albo na osobiste konta białych fartuchów za niezbędne czynności. Jako lekarz mógłbym bez przeszkód np. dokonywać aborcji, a potem długofalowo leczyć niedoszłą matkę z bezpłodności, albo nawet stosować metodę „in vitro”, i potem walczyć z ewentualnymi objawami nieprawidłowego rozwoju „in vitrowca”, bo przecież „pecunia – w przeciwieństwie do rządu – non olet”.

4/ Gdybym jednak był ministrem odpowiedzialnym m.in. za naukę, oświatę i kulturę to pewnie miałbym problem nie do rozwiązania. Bo jak nauczać, albo chociaż wytłumaczyć płaskoziemcom, czy ich oponentom kiedy zaczyna się człowiek? Można się bowiem bawić, upajać i epatować otoczenie umiejętnością elastycznego definiowania pojęcia człowieka, dziecka, płodu, czy zarodka, ale to jednak do niczego nie prowadzi. Osiągnięcia nauki w zakresie np. biotechnologii molekularnej wskazują, że człowiek może się rodzić (tworzyć, kreować) na wiele tygodni nawet przed zapłodnieniem. Potwierdzono bowiem, że u osób pozostających w bliskim kontakcie, i niekoniecznie płciowym, dochodzi nie tylko do swoistej komunikacji pomiędzy genotypem matki i genotypem ojca, ale i do modyfikacji zestawu genów u ojca np. w procesie spermatogenezy.

5/ Gdybym był ministrem sprawiedliwości (tfu, tfu, tfu) to pewnie jak najszybciej bym starał się skonstruować i opublikować „prawo do życia”, które by mogło być zastosowane dla wszystkich form naszego życia, a nawet tych jeszcze niedostrzegalnych. Bo przecież nawet obecni idioci wymierzający sprawiedliwość „po ichniemu” zapewne dostrzegają różnice pomiędzy: a/ człowiekiem w pełni dojrzałym, wykształconym psychofizycznie, zdolnym do samodzielnego działania, b/ młodzieżą nie mającą doświadczenia w życiu psychospołecznym, c/ dziećmi pozostającymi pod opieką rodzicielską, d/ noworodkami, e/ płodami, f/ zarodkami, oraz innymi formami życia o których nawet filozofom się nie śniło. Skretyniałym czerepom chcącym zarządzać dupami matek przypomnę więc, że z punktu widzenia prawa (dot. cywilizowanych społeczności) człowiek to nie dziecko, dziecko to nie noworodek, noworodek to nie płód, płód to nie zarodek, zarodek to nie zapłodniona komórka jajowa i tym bardziej nie dziecko.

Oczywiście w tych powyższych rozważaniach, wartościujących poszczególne etapy rozwoju człowieka, można „jechać” jeszcze dalej, ale nie jest to zajęcie dla przygłupów, przypadkowo zajmujących się tworzeniem prawa aborcyjnego. To dlatego od kilkunastu lat wymyślono „cennik” życia ludzkiego, który doskonale funkcjonuje w wysoko rozwiniętych cywilizacyjnie państwach. Punktowa klasyfikacja jednostek ludzkich sprawdza się tam, gdzie niezbędna jest szybka reakcja (np. podczas jazdy autonomicznym samochodem) umożliwiająca np. ratowanie życia w trudnych sytuacjach. Przykładowo w Chinach to nie człowiek (lekarz), albo mały szeregowy poseł, decyduje np. o tym komu podać respirator tylko Sztuczna Inteligencja. U nas na razie o problemach opisanych wyżej decyduje inteligencja bezobjawowa. A więc cieszę się, że jestem tylko blogerem i nie muszę się zastanawiać co by było gdyby … Niech się nad tym zastanawiają ci co biorą grube pieniądze za „nicnierobienie”.