Aborcja. Część 8. Parasolkowy marsz.

Starsi Czytelnicy zapewne pamiętają, że t.zw. „system demokracji ludowej”, niesłusznie nazywany także komuną, obalił w 1980 r. „ciemny lud” za pomocą demokratycznych procedur. Dzisiaj po latach wertowania teczek można także, nieco wstydliwie, przyznać, że jesteśmy jedynym jak dotąd krajem na świecie w którym strajkujący robotnicy obalili samych siebie. 😉 😀 Nie ulega wątpliwości, że PPR (Parasolkowe Pospolite Ruszenie), czyli t.zw. marsz parasolkowy nabiera podobnego charakteru.

 

Prawie 52-procentowy potencjalny suweren postanowił bowiem wyjść na ulice i pokazać, że ma w dupie 17-procentowego suwerena, który przypadkowo dał władzę nieodpowiedzialnym osobnikom o podejrzanej proweniencji. Czy w takiej sytuacji PPR-owi uda się zawrócić koło historii i pod pozorem walki o prawo do aborcji, obalić przywódców „ciemnego luda”, albo chociażby utworzyć liczącą się opozycyjną siłę polityczną?

 

Pozornie to się może udać, bowiem nawet tacy pesymiści jak ja, popierają PPR widząc, że jest to w chwili obecnej jedyna realna siła zdolna oprzeć się autokratycznym zapędom oszalałych fanatyków. Ale co potem? Nie sztuka przecież – tak jak w 1980 r. – pod pozorem walki o tanią wódę i zagrychę zgromadzić miliony osób, a nawet przejąć władzę. Bo „rządzić też trza umić”. A więc wojna płci i wojna cywilizacji życia i śmierci! Zanim jednak pozabijamy się na blogach, ulicach i w łóżkach warto uzmysłowić sobie o co się bijemy, i o co powinniśmy się bić.

 

Spróbujmy zatem scharakteryzować i opisać wyłaniające się obozy:

Czarne parasolki. Na razie jest to bliżej niezidentyfikowana grupa społeczna składająca się głównie z osób niespolaryzowanych politycznie, i protestujących przeciw naruszaniu dotychczasowego „kompromisu aborcyjnego”. Argumenty to najczęściej: moja dupa moja sprawa, zarodek to może nie wyrostek, ale i też nie człowiek, brak opieki i pomocy ze strony państwa. W ostateczności do boju rzuca się prowokacyjne wystąpienia w stylu Natalii Przybysz:http://wyborcza.pl/7,95891,20881188,natalia-przybysz-opowiedziala-o-wlasnej-aborcji-niestety-w.html

Partie polityczne proaborcyjne. Praktycznie są to partie lewicowe, lewicujące i „lewitujące”. Do tych ostatnich można zaliczyć te partie, którym kwestia aborcji wisi jak kilo kitu …, a uczestnictwo w sporze traktują jak dobrą odskocznię dla zdobycia poparcia na słupkach. Tutaj przeważająca opinia to taka, że człowiek zaczyna się dopiero po wykształceniu mózgu, i że aborcji można dokonywać w okresie od 4 do ok. 7 tygodni po zapłodnieniu. Argument „od do” oczywiście jest uzależniony od innych argumentów materialnych.

Partie polityczne antyaborcyjne. To głównie PiS, oraz satelickie ugrupowania społeczne, związkowe i prokościelne, typu „pro-life”, „Ordo Iuris”, itp. Według nich człowiek zaczyna się po zapłodnieniu, i jako taki podlega ochronie życia w całej swojej fazie rozwojowej aż do śmierci. Nie próbujmy jednak dowiedzieć się z jakimi argumentami protestujący idą do boju, bo możemy dostać krzyżem przez łeb.

Grupy społeczne niezorganizowane. Osoby wspierające ruchy pro-, lub anty- aborcyjne. Są to przeważnie małżonkowie (nierzadko po rozwodzie), emeryci, osoby bezdzietne, lub w t.zw. wieku „poprodukcyjnym”. Tym osobom z reguły odmawia się prawa do wypowiadania się na temat prawa aborcyjnego – niesłusznie zresztą, bo jak kobieta ściśnie pośladki to i urodzi nawet po „sześćdziesiątce”. Facet nie musi niczego ściskać, bo zapładniać może nawet po śmierci.

Lekarze i farmaceuci. Grupy zawodowe materialnie zainteresowane w utrzymaniu obecnego stanu prawnego, lub złagodzeniu przepisów aborcyjnych. Zaznacza się wyraźny podział na politykę i sumienie lekarza. Podział ten jednak błyskawicznie zostaje odsuwany na bok, gdy pojawia się kasa, albo argument siły (znajomy króliczka, policja, mafia). Charakterystycznym przykładem jest tutaj profesor „Skrobanka”, który zabił kilka tysięcy dzieci (czytaj zarodków), ale wydaje mu się, że po przemalowaniu barw politycznych nadal posiada nieskazitelne sumienie.

Można jeszcze wymieniać sporo wyraźnie odcinających się od siebie grup społecznych, jak np. a/ Kościół i parakościelne organizacje, czy b/ Placówki Opieki Społecznej, ale te pomijamy, bo raczej nie wyjdą z protestem na ulice. Mając teraz taki przegląd możemy wybrać sobie dowolną grupę społeczną i pomaszerować w przekonaniu, że naszymi nogami możemy wykopać niechcianą „Dobrą zmianę”. A jak dobrze się rozejrzymy to możemy trafić nawet do grupy w której za udział w marszu wypłacą nam dodatkowo „dniówkę”.

 

Ciekawe, a może nawet najciekawsze, jest natomiast stanowisko Państwa. Oczywiście nie tego teoretycznego w wydaniu POPIS-dowatych styropianowych polityków, ale państwa zaangażowanego w rozsądną, ucywilizowaną politykę rozwoju demograficznego. Bo, czy można bez zastrzeżeń zgadzać się ze stwierdzeniem, że „dupa matki to jej sprawa”? Zapewne tak jest, i powinno być, w państwach, gdzie jeszcze panuje niewolnictwo, ludożerstwo, i nikt nie słyszał o emeryturach, czy społecznej służbie zdrowia. U nas, gdzie h… d… i kamienie, naczelnik państwa grzebie sobie tymi swoimi „tłustymi rączkami” w dupach Matek Polek w nadziei, że znajdzie tam jakieś słupki poparcia. Niestety, nie wie biedaczysko, że słupki tam bywają, nawet drgają, ale nie zostają na zawsze. 😉
.