Wuj Sam nawiedził Ukrainę

Lubię takie sytuacje, gdy można postawić jakieś wnioski, mniej lub bardziej rozsądne, ale nie poddające się ogólnym trendom „mendialnym”. Wizyta Prezydenta USA w Kijowie, stolicy Ukrainy ogarniętej wojną, to z jednej strony olbrzymi i precyzyjny cios w totalitaryzm rosyjski. Cios o wiele silniejszy niż przekazanie Ukrainie najnowszego technologicznie sprzętu wojskowego, nie wyłączając broni nuklearnej. Putin nie może już cofnąć czasu do lat 1991/1993, ale pewnie zastanawia się, czy wybrał właściwą drogę podejmując rękawicę rzuconą przez Zachód i wchodząc w konflikt z całym cywilizowanym Światem. „Kto zaczął” w temacie b. wojny Wschodu z Zachodem kreować Nowy Świat, to odrębna sprawa, ale można to skwitować tym co stało się później. Otóż Angela Merkel to niewątpliwie osoba nadal twardo stąpająca po tym szalonym Świecie, która już dawno po osobistym spotkaniu się z Putinem i Kaczyńskim stwierdziła: „… oszalał …”.

I tu pojawia się „druga strona medalu”. Niewątpliwie okoliczności wizyty Bidena w Ukrainie – a nie w Polsce na spotkaniu z „Bukareszteńską Dziewiątką”! – stanowią przełom w stosunkach najwyższych aktorów światowych aren politycznych. Przegrała „Bestia”, dotychczasowy ekskluzywny powóz prezydentów amerykańskich, wygrały cohones prezydenta skazanego na uwiąd polityczny? Ale, czy tylko o to chodzi? Wizyta wuja Sama z pewnością wpłynie pozytywnie na przebieg działań wojennych w Ukrainie, ale będzie to zabieg chwilowy. Być może nawet miliony Ukraińców i obywateli „Dziewiątki” uwierzą, że „Zachód będzie umierał za Ukrainę„. Nie zmieni to jednak tego, że wiele miesięcy temu, gdy Putin pokazał swoje jądra (atomowe) to Biden schował swoje.

Ukraina, tak jak i obecnie Polska, to kraj silnie skonfliktowany od stuleci. I nie zmienią tego nawet kolejne wojny, no chyba, że zmiana będzie na gorsze. O tym, że rozwarstwienie społeczne, polityczne, a nawet narodowościowe (ok. 40% obywateli Ukrainy to Rosjanie) spotka się z czymś w rodzaju wojny domowej, lub zewnętrznej, było przewidywalne już od kilkuset lat, gdy Chmielnicki ogarnął powstanie chłopskie „na Ukrainie” i wypowiedział wojnę Rzeczpospolitej. Tej historycznie już jątrzącej rany Polski i Ukrainy nie da się wyleczyć czołgami. Tu jest potrzebna świadoma wielopokoleniowa polityka zmierzająca do zweryfikowania światopoglądów i mentalności obu narodów. O ile, można mieć nadzieję, że bohaterski prezydent Ukrainy jest gotowy na taką długofalową weryfikację poglądów to zaufanie w stosunku do naszych POPiS-dowatych politykierów wydaje się nierealne.

Wizyta Bidena w Polsce nie będzie więc jedną z wielu rutynowych wizyt. Będzie to raczej niejawna połajanka niektórych rządów „Bukareszteńskiej Dziewiątki”. Trudno bowiem zaakceptować to, że państwa wyłamujące się ze struktur unijnych dają gwarancję lojalności w strukturach NATO-wskich. Dobitnym dowodem takiego stanowiska USA wobec „Dziewiątki” jest charakter wizyty Bidena, stanowiący jednoznaczny policzek dla władz RP. Jaka więc będzie ta wizyta? Zacytuję: Dziennikarz zapytał go (Bidena przyp. wł.) o szczegóły wizyty w Polsce. Prezydent Stanów Zjednoczonych jednak nie podszedł do mikrofonu. „Uśmiechnął się i wyszedł”. Widzieliśmy przedstawienie, ale jakie są realia? Wniosek nasuwa się sam: z interpretacją wizyty nie będzie lekko. Czy jednak ktoś wierzył, że będzie „lekko, łatwo i przyjemnie”? 😉