Recepta na uzdrowienie Rzeczypospolitej

Polska to nie tylko „bardzo dziwna kraj. Polska to jest bardzo ciekawa kraj!” – jak mawiał Zulu-Gula. Kiedyś mieliśmy Zulu-Gula teraz mamy Ktula, ale pewnie za chwilę będziemy mieli jakiegoś innego Ciula. Świat się zmienia, ciągle na gorsze. Narzekamy na tych co zamienili nasz kraj w ruinę, ale nie ma żadnych prób poprawienia tego stanu, czyli wyizolowania i rozliczenia szkodników, bo „tam, gdzie ludzi kupa, tam i Herkules dupa”. Pomijając pierwszy kontraktowy sejm pozostałe Zgromadzenia Ogólne, i ci co ich wybrali, to właśnie ludzi kupa, która dobro Rzeczypospolitej miała i ma w doopie, a rączki ma obie lewe przystosowane tylko do brania dla siebie, swojej rodziny, znajomych i dalszych „matek, żon, córek i kochanków”. Nie lepiej jest z nami ziomalami, ale o tym będzie kolejny post. Na razie zajmiemy się n-tą „Naprawą Rzeczypospolitej”.

Jak fama głosi naprawienie tego co zepsuł ogólnie rozumiany Etos Solidarności potrwa lata świetlne i być może nigdy się nie skończy. Co jednak możemy zrobić w przypadku gdyby nagle okazało się, że po wyborach ta ważniejsza władza uciekła „drogą na Zaleszczyki”, a reszta władzy leży i kwiczy na ulicy, i nikt nie chce jej podnieść. Otóż recepta jest niezwykle prosta i skuteczna. W poprzednim poście poruszyłem – ważne moim zdaniem – relacje pomiędzy pracą i płacą. Wiadomo … zasada jaka praca taka płaca skutecznie działała, nawet wbrew intencjom, w obie strony. Działała niezależnie od woli politykierów, a jej motorem napędowym był wszechwładny Układ Zbiorowy Pracy i Taryfikator Kwalifikacyjny. Ten zbiór przepisów był ważniejszy od Kodeksu Pracy, a nawet od I-szego Sekretarza KC PZPR (to taki dzisiejszy „prezydęt”), bo dość skutecznie zabezpieczał przed nepotyzmem i kolesiostwem.

Zdarzające się nieliczne wypaczenia były szeroko uzasadniane i – zamiast wsuwania pod dywan – załączane do akt pracownika. W PRL wiadomo więc było kto kogo protegował i kto później odpowiadał za osobę powołaną na ważne stanowiska w państwie, a nawet w danej instytucji, bo obowiązywał wniosek w sprawie zatrudniania na stanowiskach kierowniczych, a procedury zatwierdzania były tym bardziej szczegółowe im wyższego stanowiska dotyczyły. Dzisiaj za cholerę nie możemy się dowiedzieć „kto kogo pchał”, stąd kariery zawodowe bywają niezwykle frapujące. W PRL, aby np. zostać prezesem jakiegokolwiek Trybunału, lub ministrem sprawiedliwości trzeba było wykazać się nienagannym wieloletnim, nieraz 20-30 letnim stażem pracy, i ukończeniem szeregu specjalizacji zawodowych na poziomie doktora habilitowanego, czy profesora. Jak widać w POPiS-dowatej Polsce ta zasada nie obowiązuje, wystarczy ugotować Komuś smaczny rosołek, albo wymienić piasek w kuwecie Jego kota.

Mamy więc „Polskę w ruinie” i dzisiaj nikt się nie przyzna dlaczego: a/ wariaci rządzą w rządzie, b/ szeregowcy zostają generałami, c/ sołtysi zarządzają państwem i największymi spółkami z udziałem państwa, a d/ w kraju mamy tylu „płaskoziemców” swój głos – jak barany – oddających do urn wyborczych? Myślę, że nawet cywilom – nie będącym w wojsku – nie trzeba wyjaśniać dlaczego kwalifikacje teoretyczne i praktyczne są tak ważne? Warto jednak przypomnieć, że w sytuacjach krytycznych nawet żołnierz potrafi swoją broń skierować przeciw dowódcom nie posiadającym autorytetu (vide Bałkany), a więc tym bardziej, nieudacznicy wyniesieni na i nad urzędy, zapragną kiedyś porzucić swojego „moczodawcę”. Pierwsze sygnały już mamy, bo oto uważająca się za kierującą jakimś tam trybunałem staje w rozkroku i nie bardzo wie jak przywrócić stan poprzedni.

W PRL wystarczało stosowanie w.wym. taryfikatora, który precyzyjnie określał kwalifikacje teoretyczne i praktyczne, czyli wykształcenie i staż pracy. Zapewne starsi Czytelnicy pamiętają jaką niesamowitą moc miał taryfikator, gdy ktoś chciał/miał szybko awansować pionowo lub poziomo. Bezradność dyrektorów i tp. kierowników była symptomatyczna i dlatego w poprzednim poście przypomniałem pragmatyczne zasady rządzące relacjami praca/płaca. „Chciałbym, ale taryfikator nie pozwala” to były najczęściej używane przez pracodawców bardzo skuteczne argumenty przeciwdziałające rozwijaniu się niekontrolowanego nepotyzmu i kolesiostwa. Taryfikator nigdy jednak nie zostanie przywrócony, bo jest to atrybut najważniejszej władzy, czyli poczucia, że możemy nawet idiotę zrobić „cielebrytą”. Marzy się więc filmowa „Zamiana Miejsc”, gdy cielebryta zostaje idiotą.