Czy władza konsultuje, czy spiskuje?

Stała się rzecz straszna, bo oto lider prawicowej partii „Bezprawie i Niesprawiedliwość” (zwanej dalej BiN) dokonał towarzyskiego odkrycia w obszarze swoich kontaktów i tak w 2016 r. narodził się nowy trybunał konstytucyjny. Nie ma pewności, ale można założyć, że w podobny sposób poczęto pozostałe organy „nowej” władzy sądowniczej. Cechą charakterystyczną „nowego” stało się to, że organy odpowiedzialne za poczęcie dokonały tego nie w łóżku, czy w drodze legalnie przyjętej pragmatyki zawodowej, gdzie obowiązują demokratyczne sposoby wyłaniania kandydatów na najwyższe stanowiska, tylko na t.zw. „salonach towarzyskich”. Mamy więc towarzyskie: a/ trybunały, b/ krajowe rady prawnicze, i oczywiście c/ przewodniczących tych organów nie akceptowanych w cywilizacyjnym i demokratycznym świecie. Nie brakuje również towarzyskich szefów wszelkich instytucji państwowych. „Towarzycho” niezłe, bo mafijne. A jak to wygląda na świecie?

We wzorcowym systemie demokracji i państwa prawa, jakim wydaje się być np. ustrój panujący w Wielkiej Brytanii (który jeszcze jako tako jest tolerowany przez BiN) też ostatnio coś się omsknęło i z piedestału rządowego zaczęto odmontowywać dotychczasowego premiera Borisa Johnsona. W normalnym świecie premierzy, prezydenci, czy inni tej rangi „cielebryci” szybko podają się do dymisji, aby m.in. uniknąć publicznego prania brudów, ale w mafijnych strukturach, gdzie decyduje argument siły zamiast siły argumentu, nieudaczników trzeba odrzynać od lukratywnych synekur. Jak więc uniknąć podobnych błędów? Pewnym i najpewniejszym sygnałem jest analiza sposobu w jaki władza podzielona na trzy przeciwstawne sobie (!) mechanizmy wzajemnej współpracy i kontroli komunikuje się ze sobą. Tu warto jeszcze wspomnieć o przeciwstawnej roli członów trójpodziału władzy, ale to już temat na kolejne posty.

Generalnie władza: 1/ ustawodawcza tworzy i ustanawia prawo niezbędne do funkcjonowania państwa, 2/ wykonawcza na podstawie obowiązującego prawa realizuje główne cele państwa, i 3/ sądownicza pilnuje i przestrzega porządku prawnego. Należy podkreślić, że władze powinny wzajemnie sie kontrolować i … współpracować. Jak widać przy takim podziale sprawowania władzy nie ma miejsca dla liderów partyjnych, nawet jeśli są to partie wiodące a ich liderzy uzurpują sobie autokratyczne uprawnienia. Nie wiadomo więc dlaczego ostatnio rozgorzała wojna w kwestii uzależnienia trybunału konstytucyjnego, który rzekomo miał być sterowany przez lidera BiN? Osobiście nie mam nic przeciw konsultowaniu się władz między sobą, a nawet uważam to za konieczne, o ile z pozycji państwa zachodzi taka potrzeba. Uważam, że nawet dopuszczalne jest, a być może nawet pożądane, aby decydenci w najważniejszych sprawach dla Polski konsultowali swoje decyzje. Nie ma sensu bowiem ustanawianie „martwego prawa” niewykonalnego ze względów społecznych, politycznych, czy chociażby ekonomicznych. Są jednak pewne granice przyzwoitości.

Stanowiska zajęte podczas konsultacji powinny zostać ujawnione w zakresie nie zagrażającym bezpieczeństwu państwa, a ich uczestnicy powinni publicznie autoryzować swoje, lub swojej opcji politycznej, poglądy. Wyborca bowiem musi wiedzieć „who i who?” (fonetycznie ch.. jest ch..), aby mógł w przyszłości świadomie głosować na partie i ich liderów, a nie na jakichś ch..ów. I tutaj pojawia się problem z definicją pojęcia konsultacji (np. wg Wiki konsultacje to: doradztwo, forum, kolegium, sesja, zalecenie, szczyt, spotkanie, konferencja, nasiadówa, badanie lekarskie, nasiadówka, sympozjum, zebranie, zgromadzenie, konferowanie, wsparcie, rada, wskazówka, pomoc, polecenie, opiniowanie, odprawa, narada, przestroga, …), bo w konkluzji każdemu z przedstawionych wyżej pojęć powinien towarzyszyć wniosek przyjęty przez większość. Nie może być tak jak jest, że po konsultacji przyjmuje się jakieś uogólnione ustalenia, a potem liderzy dla swoich wyborców pie…lą „trzy po trzy” wmawiając, że czarne jest białe, a białe jest czarne.

Wracamy teraz do „konsultacji” jakie podczas kolejnego towarzyskiego spotkania lidera partii BiN z przewodniczącym trybunału konstytucyjnego zbulwersowały normalnie myślące społeczeństwo. Pytanie jest bowiem zasadnicze: Kto kogo konsultował? Czy lider partii, oraz prezydent posiadający tytuł naukowy doktorów prawa musieli konsultować się z prezesem TK ze skromnym tytułem zawodowym mgr. prawa i jeszcze mniejszym doświadczeniem, czy może było odwrotnie i to prezesowi TK wyznaczano drogę postępowania? Dla porównania przypomnijmy jak konsultacje przebiegały w poprzedniej ekipie rządu PO: Otóż ówczesny prezes TK profesor prawa Andrzej Rzepliński, dysponujący ogromnym doświadczeniem zawodowym, został poproszony przez premiera i prezydenta (nb. historyka i lekarza) o konsultację w sprawie powoływania sędziów TK i niewątpliwie z tego zadania wywiązał się poprawnie przedstawiając projekt regulujący funkcjonowanie TK. Czy trzeba dodawać, że konsultacje rządu PO przebiegały jawnie, bo na sali sejmowej, a „konsultacje” PiS odbyły się jak zwykle w ukryciu podczas „towarzyskich” nocnych spotkań?