Kupa na trawie, a sprawa polsko unijna

Niby nic a jednak mały kawałek psiej wydaliny na trawie, zostawiony przez nasze ukochane zwierzęta domowe, może stać się przyczyną największych dramatów ludzkich. Kilka tygodni temu jakiś „kark” wyszedł na spacer ze swoim psem, który to pies, zgodnie z założeniami, zrobił w trawie to co trzeba, czyli kupę. Obserwujący to inny pan zwrócił uwagę karkowi, aby ten uprzątnął kupę po swoim psie. Kark kupę zostawił, ale obmyślił perfidny plan zemsty i zamordowania osobnika zwracającego mu uwagę. Po kilku dniach wywabił go domofonem, trzasnął „z byka”, wciągnął go do klatki, skopał na śmierć i poprawił złamaniem grdyki. Przekonany, że uśmiercił ofiarę oddalił się (uwaga, to może być fikcja literacka). Pobitego jednak odratowano na OIOM-ie, kark już siedzi, i ponoć grozi mu dożywocie, ale wiadomo, dostanie 7-12 lat, wcześniej wyjdzie na wolność i zabije kogoś innego, bo taki to kark, taka to praworządność, takie to państwo i taka gówniana sprawa.

Nie wszyscy jednak są karkami, i niektórzy załatwiają to w inny sposób, jak np. Marek Kondrat w filmie „Dzień Świra”. Wróćmy jednak do realu, gdzie kilka lat temu zakończyła się inna podobna gówniana sprawa. Motywy także podobne. Piesek zrobił co swoje, ludzie też, pyskując na siebie, ale jeden ludź – na zasadzie: „Ja ci pokażę” – też postanowił się zemścić (mamy to w genach 😉 ). Namówił znajomego policjanta, aby ten wlepił mandat za srającego psa. Mandat nie został przyjęty, i sprawa potoczyła się przed kolejnymi instancjami sądowymi, znajdując swój finał w unijnym Trybunale Sprawiedliwości. Wiadomo Polak pieniaczem jest i swojej wolności będzie dochodził z granatem w ręku („Sami Swoi”). Pisząc, że sprawa „potoczyła się” przesadziłem nieco, bo w Polsce sądowe boje trwały 7 lat, a TS dołożył dwa lata.

Z początkowego przedmiotu sporu jakim było psie gówno w trawie, sprawa rozwinęła się zahaczając o prawa lokatorskie, zarządzenia osiedlowych włądz, wolność osobistą, plany zagospodarowania przestrzennego, niezależność sędziowską, itd., itp., … bo przecież „Polak potrafi”. Myliłby się ten, kto by pomyślał, że było to wszystko na co stać Polaka w kwestii gównianego sporu. Nie będziemy się jednak zajmować rozstrzygnięciami administracyjnymi i sądowymi, bo nie o to chodzi. Jeszcze wcześniej, tak gdzieś ok. 2007/2008 r. jedną z osób ogladających program Kuby Wojewódzkiego:
https://wyborcza.pl/7,76842,14217542,flaga-w-psich-kupach-a-patriotyzm-dlaczego-sad-podtrzymal-kare.html?disableRedirects=true
obraził widok psiej kupy w trawie z wetkniętą tam miniaturką flagi polskiej. Sprawa również potoczyła się procesowo, i instancyjnie, ale – jak pisałem wyżej – nie o tych gównach jednak ma być ten post.

Tuż po przystąpieniu do Unii Europejskiej pojawił się problem polskiego nazewnictwa i kategoryzacji produktów rolno spożywczych oraz dostosowania ich do norm unijnych. I wówczas w glowiznach polskich producentów żywności pojawiły się wątpliwości czy Unia ma rację np. przyjmując, że: 1/ Ślimak to ryba, 2/ Marchewka to owoc, a 3/ Ogórek lekko zakrzywiony już nie jest ogórkiem, itd., itp., … ? Problem także gówniany, bo wiadomo, że ze względów ekonomicznych (np. cła, sprawny handel, pojemność transportu, logistyka) regulacja norm prawnych powinna obowiązywać w całej Unii, a jak ktoś nie chce handlować pod sztandarami Unii, to pies go j.bał, niech handluje na własną łapę. Jednak dla prawicowych oszołomów ten wyimaginowany problem już od 2004 r. zaczął się pojawiać w kampaniach wyborczych jako jedna z partyjnych linii programowych – Unia jest zła, bo według prawicowych oszołomów: ślimak ma być ślimakiem, marchewka warzywem, a ogórek będzie miał taki kształt jaki mu Pan Bóg nadał i „nikt nam dzieci nie będzie bisurmanił”.

Tutaj także myliłby się ten, kto by pomyślał, że obśmiana sprawa nazewnictwa i kategoryzacji produktów rolno spożywczych oraz dostosowania ich do norm unijnych jest już przeszłością. Dla płaskoziemców nadal jest to argument przemawiający za wyjściem z Unii. Argument, którego kilka dni temu użył poseł pisowatych przemawiający podczas debaty sejmowej. Dlaczego o tym piszę? Otóż nadal płaskoziemcy upowszechniają, i będą upowszechniać pogląd, że Unia Europejska bezpodstawnie wymaga, aby prawo unijne było nadrzędne nad prawem polskim. Nie zamierzam płaskoziemców wyprowadzać z błędu, bo ostatecznie „jaki jest koń każdy widzi”, no chyba, że ten „każdy” jest ślepy i głuchy. Zastanawiam się jednak dlaczego ludzie w miarę inteligentni (np. dziennikarze, czy prawnicy) nie dostrzegają tego, że Unia ma w dupie gówniane sprawy Polski i interweniuje dopiero wtedy, gdy polskie prawo nie daje sobie rady, a stosowne instytucje zgłaszają problem do UE.

A przecież mogłoby być inaczej, gdyby już w 2015 r. posłowie opozycji złożyli wniosek o postawienie prezydenta RP przed Trybunałem Stanu za złamanie Konstytucji powołaniem trzech sędziów dublerów. Nie liczyłem wszystkich deliktów prawnych i konstytucyjnych, jakie później popełniło kilkadziesiąt osób będących najwyższymi funkcjonariuszami państwowymi, i „podpadających pod trybunał”, a było ich ponad 60, bo zawsze liczy się ten pierwszy (na zasadzie: „Kto zaczął?”). Pojawia się w takim razie pytanie: A co robiła opozycja? No cóż, jak to z Polakami bywa wszyscy najważniejsi politycy „wecowali” klamki w pałacu … bo przecież lepiej żyć w zgodzie, nawet z przestępcą rażąco naruszającym prawo i konstytucję niż kłócić się o jakąś tam praworządność …