Stanik „wyjątkawy” i lód w majtkach, to atuty nadzwyczajnej władzy

Zanim przejdę do „ad vocem” pozwolę sobie przywołać kilka wyjaśnień dla ciemnego luda, który do szkół nie chodził, albo zaliczał tylko te prowadzone przez „płaskoziemców”. Już z lekcji chemii w podstawówce powinniśmy wiedzieć, że „wyjątkawy” jest stanem pośledniejszym od wyjątkowego. Nieco inaczej jest z przymiotnikiem „nadzwyczajny”, który np. na uczelniach oznacza, że profesor nadzwyczajny jest stanem pośledniejszym od profesora zwyczajnego, bo jeden z nich ma katedrę, a drugi ma chęć na nią. 😉 Ten slang naukawy został wprowadzony głównie po to, aby w miarę szybko i bezboleśnie odróżnić głupich od tych nieco mądrzejszych. To dlatego np. b. prezydent p. Lech Kaczyński nie jest profesorem (nawet belwederskim) a tylko doktorem habilitowanym, okresowo korzystającym z tytułu profesora wizytującego. Szczegółów nie wyjaśniam, pozostawiając tę zagadkę zainteresowanym.

Skoro było o pojęciach używanych w podstawówce i na uczelniach to teraz kolejna zagadka dla absolwentów szkół średnich i tych co to „nie matura, a chęć szczera … Stan wyjątkowy to taka sytuacja, gdy władza nie może się uporać z katastrofami od niej niezależnymi typu: powodzie, susza, pożary, Czernobyl, pandemia (zaraza), napływ uchodźców, oraz przygłupich ministrów, i z tych powodów na jakiś czas musi wprowadzić awaryjne zarządzanie państwem. Stan wyjątkawy, a właściwie stanik już mamy, reformy raczej nam zeszły niż wyszły, lód w majtkach gotowy, a więc jako naród jesteśmy gotowi do tego, aby nas ktoś wyłomotał. Niestety nadal – już tylko jako potencjalni wyborcy – nie wiemy, kto z polityków zawinił, a kto nie dał rady ogarnąć powierzonych mu funkcji? Widzimy, że w akcji przygranicznej biorą udział policjanci i żołnierze, z czego można wysnuć wniosek, że do politycznego odstrzału należy wytypować ministrów obrony narodowej i spraw wewnętrznych, oraz wszelkich koordynatorów. No i jest problem.

Jak wiadomo polityka może ukarać tylko Pan Bóg (oby się zmiłował i częściej jebał piorunem tam, gdzie trzeba) oraz – hipotetycznie – wyborca. Ale żeby wyborca mógł się „wyspowiadać” przed urną wyborczą to wcześniej musi wiedzieć, kto za co odpowiadał, kto spieprzył, i kogo „politycznie by należało odstrzelić na wieków wieki amen”. Niestety wiedza o ocenie skuteczności zarządzania Polską jest najświętszą i największą tajemnicą obecnej władzy. Pozostaje więc wierzyć w to, że jeżeli premier polskiego rządu np.: o godz. 8:00 broni wotum zaufania przed sejmem i odbiera gorące gratulacje, a w kilka godzin później zostaje potraktowany „z buta” i zdymisjonowany, to jest to już wdrożona pragmatyka zarządzania. Jest to wygodne dla politykierów, bo w razie czego można ponownie uznać, że „pacjent do rządowego psychiatryka” jest mędrcem, albo chociażby mężem (alternatywnie mężatką 😉 ) stanu, lub zwykłym debilem. A więc Panie Boże, widzisz to … i nie pie*dolniesz?