W co gra, jeszcze nie emerytowany, „zbawca narodu”?

Zapewne jeszcze nie wszyscy ochłonęli po piłkarskich ME, więc tak dla odprężenia proponuję, przez przymat piłki nożnej, przyjrzenie się temu co wyprawia prezes wszystkich prezesów. W czasach mojej (a więc i prezesowej) młodości poczynania osobnika, który zachowywał się jak „pijane dziecko we mgle”, określano jako grę w „chujki”, albo bardziej eufemistycznie grę w kulki. Tak, czy owak polegało to na tym (to wyjaśnienie dla „pampersów”), żeby w sytuacjach trudnych, wymagających podjęcia decyzji na „tak”, lub „nie” tak lawirować, i mącić (inaczej ściemniać), aby otoczenie nie mogło połapać się o co chodzi. Na ogół więc grający w kulki/chujki spuszczał się na swoje kulki i to co na nich spoczywało. Gdy już ustalił, która kulka jaką decyzję reprezentuje, wtedy podnosił do pionu sflaczały „narządź” spoczywający na kulkach i po opuszczeniu sprawdzał na którą kulkę opadł. Gra nie była przeznaczona dla zbawców narodu z jednym jajem i dlatego Adolf przerypał II wojnę światową. Prawdopodobnie naszemu „zbawcy narodu” wystający brzuch dodatkowo przeszkadza w obserwowaniu tego co podpowiada „narządź” i tym chyba wypada tłumaczyć większość wpadek szeregowego posła.

Tak grało się w kulki/chujki w zamierzchłej przeszłości. Obecnie nauka poczyniła wielkie postępy i nikogo już nie dziwi to, że np. bramkarz stojący przed zadaniem obrony karnego, nagle zaczyna wykonywać dziwne ruchy, podnosi naprzemian nogi, macha kończynami, robi śmieszne miny i udaje idiotę. To nie dziwi, bo w praktyce wiadomo, że takie zachowanie bramkarza mocno deprymując strzelca w konsekwencji powoduje oddanie niecelnego strzału. I dokładnie to samo robi nasz „genitalny” strateg PiS-u, przed kamerami i mikrofonami machając projektami ustaw, wprawdzie bezsensownymi, ale mającymi takie oddziaływanie jak skaczący bramkarz, albo walenie kijami w kraty za którymi stoi wnerwiona opozycja. To jest dobry sposób na ogłupienie „ciemnego i jasnego luda”, ale ma też swoje długofalowe i ujemne skutki na międzynarodowej scenie politycznej. A to, że na zasadzie „po nas choćby potop” rządzących to nie obchodzi też da się wytłumaczyć, bo przecież nie grozi nam biblijny Potop, ale raczej biblijna susza, która zmąci wodę w resztkach stawu, a z mózgu zrobi nam budyń.