Powrót syna marnotrawnego, czyli Tusk człapie na szkapie do Polski

W zasadzie po sromotnej ucieczce Tuska z Polski byłem przeciwny jego powrotowi do polskiej polityki. Gdy jednak poziom rodzimej polityki sięgnął kolejnego dna w „szambie, co to nie jest perfumerią” uznałem, że faktycznie jedynym i najlepszym przeciwnikiem Kaczyńskiego nadal jest … Donald Tusk. Bowiem tylko Tusk gwarantuje, że walka wyborcza odbędzie się w miarę „kulturnie”, a jak trzeba będzie przejść na cepy i kłonice to Tusk też zawinie rękawy i przy…doli tam, gdzie trzeba. Pamiętamy przecież jak podczas debaty wyborczej Tusk zabił Kaczyńskiego chamskim pytaniem: „Ile kosztują jajka, masło i chleb?”. I chociaż dla wykształconego i obytego w świecie polityka pytanie takie by było niestosownym „pierdnięciem przy stole”, które można by było obejść celną ripostą, to dla polityków, co to z nich „ani matura, ani chęć szczera nie zrobiła politykiera”, okazało się rozstrzygające.

Wiadomo, że obecnie prezes – już nie bardzo mający świadomość, gdzie i w jakim czasie się znajduje, i nie wiedzący, czy jest w Szczecinie, czy w Rzeszowie – nie podejdzie do żadnej debaty, nawet z własnym kotem, ale przygotować się na taką okoliczność można i trzeba. I do takiego spektaklu kabaretowego najbardziej nadaje się Donald Tusk. Różne są tego powody. Można mieć obawy, że Tusk – stanowiący niezłą partię dla naszej obecnie Najśmieszniejszej Pospolitej Rzeczy, bo mający doskonałe jak na „byłego” układy i kontakty z najważniejszymi politykami tego świata – jest zapóźniony na kierunku polityki krajowej. Ale przeciwwagą dla tego mankamentu wydaje się fakt, że ogólnie biorąc cały świat polityczny zszedł na psy (i koty 😉 ), a nasi „starsi panowie dwaj” są tego doskonałym przykładem. Niech się więc napierdzielają w imię Boże. Alleluja, i do przodu!