Syndrom senatora Libickiego

Tym razem będzie po nazwiskach, bo i sprawa poważna. Jak zapewne pamiętamy III RP mozolnie odbudowuje się na gruzach całkiem nieźle funkcjonującego ongiś PRL-owskiego systemu. Że co? Że system nie sprawdził się i zbankrutował? Chciałbym przytoczyć w tym miejscu słynne powiedzenie Piłsudskiego: „Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy”, ale nie przytoczę, bo w PRL zbankrutował nie system, ale właśnie ludzie, czyli robotnicy, którzy „własnymi ręcamy” zniszczyli system socjalistyczny i zafundowali sobie znacznie gorszy XIX wieczny krwiożerczy kapitalizm. Mętnie zacząłem, więc od początku. W PRL, aby być posłem należało wcześniej pozytywnie zaliczyć ścieżkę awansowania prowadzącą do sukcesów społeczno zawodowych. Z reguły więc parlamentarzysta PRL-owski to człowiek z olbrzymią i udokumentowaną wiedzą teoretyczną oraz praktyczną, najczęściej dyrektor, urzędnik, albo społecznik na tzw. wysokim szczeblu drabiny społeczno-zawodowej.

W przeciwieństwie do PiS-owskiego państwa, w PRL posłami mogli być także bezpartyjni, jednak w ilości „ustawowo” nie przekraczającej 10 %. Gdyby więc obecny PiS „znalazł” się nagle w PRL to musiałby „oddać” opozycji min. 10% zdobytych mandatów. To oznacza, że wśród posłów PiS powinno np. znaleźć się min. 28 posłów opozycji, 😉 😀 a tak nie jest, co powinno uświadomić, także senatorowi Libickiemu, że funkcjonuje w środowisku wybitnie nastawionym na osiąganie korzyści materialnych poprzez grupowanie się w celach przestępczych. Nie łudźmy się, partie zdolne do tworzenia rządu w warunkach IV RP to głównie „zorganizowane grupy przestępcze” w których obowiązuje zbójeckie prawo „dyscypliny partyjnej”. I o tym powinien wiedzieć i pamiętać senator Libicki. Z wypowiedzi senatora wynika jednak coś zupełnie innego. Dlatego przypomnę pragmatykę, niestety nadal obowiązującą w parlamencie IV RP, czyli głosujemy według ustaleń partyjnych, a nie według własnego „widzimisię”.

Oczywiście pan senator Libicki ma prawo wygłaszać tyrady dowodzące, że – jego zdaniem – podoba mu się kandydat Wróblewski na stanowisko rzecznika praw obywatelskich, ale „rąsię” powinien podnieść przeciw. Dlaczego? Otóż „parlamentarzystów libickich” tj. takich, którzy do parlamentu dostali się wyłącznie dzięki swojej „inności” było, jest i będzie nadal dostatek. Mieliśmy w parlamencie aktorów, kabareciarzy, kobiety lejące po mordzie (Guzowska), czy ślizgające się na deskach po śniegu (Marczułajtis), lekarzy o innych lekarzach wypowiadających się z pogardą („a niech wyjeżdżają”) i nadal pierdzących w fotele parlamentarne, zamiast walczyć z pandemią, czy zwykłych obywateli pragnących „ukraść pierwszy milion”. 😉 Nie oznacza to jednak, że ww. parlamentarzyści powinni np. głosować za „kobietami lejącymi po mordzie”, czy kabareciarzami kandydującymi na stanowisko prezydenta IV RP. Oczywiście tacy parlamentarzyści o nietypowych cechach osobowościowych mogą uprawiać propagandę preferującą swoje zawody i światopoglądy, ale nie wolno im zapominać, że „to nie jest wojna”, a jebitwa, gdzie na ulicach policja bezprawnie bije tych, którzy upominają się o praworządność.

A więc panie senatorze! Nie bądź pan Kmicicem, bo i siły nie takie, abyś Pan mógł wrócić w sławie i chwale. Nie warto przedłużać agonii tego zbrodniczego systemu, który należy jak najszybciej pozbawić władzy i postawić przed niezależnymi trybunałami. Przypomnijmy … „Rzeczpospolita Obojga Narodów” zjednoczona, a nie podzielona, nigdy by nie wpuściła Szwedów ani Szwabów, czy Ruskich w granice Polski i nigdy by nie doszło do rozbiorów. Nie dzielmy więc tego, co z niemałym trudem połączono i nie niszczmy senatu, który dopiero co został odbity przestępczym grupom. Nie obawiajmy się też tego, że po tej złej władzy przyjdzie jeszcze gorsza, bo w coś – poza kasą – trzeba wierzyć.