Dobry Samarytanin jak Dobra Zmiana, czyli bezkarność po pisowatemu

Podstępnie przejęta władza ma to do siebie, że niechętnie, a nawet po trupach, oddaje władzę. Widać to wyraźnie po wydarzeniach rozgrywających się za naszą wschodnią granicą. Nie inaczej jest też u nas. I chociaż na razie o zmianie władzy mówi się tylko w kuluarach, to jednak trwają zabezpieczenia przed ewentualnym „zwrotem akcji”. Pisowate wymyśliło ustawę o bezkarności urzędników państwowych, tych legalnych, i tych nie uznawanych przez Unię. A więc „hulaj dusza, piekła nie ma”! Aby jednak nie było, że pisowate chronią tylko siebie to w bólach powstaje także ustawa o zawieszeniu odpowiedzialności za błędy lekarskie. No i mamy kolejny problem. Nie wiadomo bowiem, kto ma oceniać, czy dane postępowanie lekarza było błędem lekarskim, czy może wynikało z innych, nie zdefiniowanych, sytuacji. Będzie więc jak zawsze, czyli o błędach lekarskich będzie orzekać … wszechwiedzący i wszechmocny aktyw partyjny PiS, tak jak w zamierzchłym PRL z okresu stalinowskiego.

Zanim jednak podsumujemy aktywność legislacyjną pisowatych to przyjrzyjmy się jak kwestia odpowiedzialności lekarskiej wygląda w cywilizowanych państwach o ustabilizowanej praworządności. Orzeczenia czy coś jest błędem lekarskim, czy nie, wydają specjalne konsylia lekarskie. W każym przypadku odpowiedzialność karną, cywilną, lub zawodową ponosi lekarz, z tym, że zakres jego odpowiedzialności jest uzależniony od zawartej umowy o pracę. Nie wnikając w to bliżej można przyjąć, że im bardziej znana klinika, to tym bardziej odpowiedzialność przejmuje pracodawca lekarza. To ważne, bo wysokie odszkodowania mogą spowodować nawet zamknięcie działalności. I dlatego o karierze zawodowej lekarza decydują jego przełożeni lekarze z wyższym doświadczeniem, a nie politycy. Jeżeli lekarz pracuje na własnym rozrachunku to i odpowiedzialność jest wyłącznie jego sprawą. Proste? Proste, ale nie dla popisdowatych polityków, którzy chcą się szarogęsić i nie ponosić żadnej odpowiedzialności.

Wracamy teraz na nasze zabagnione podwórko. Trwa nabór, a raczej zanęcanie lekarzy do podjęcia działalności na pierwszym froncie walki z koronawirusem. A na wojnie jak to na wojnie, nie zawsze bierze się jeńców … Gdzie więc, i w jakich warunkach będziemy umierali? Wydaje się, że „wszystkie chwyty będą dozwolone”, bo służba zdrowia nadal nie funkcjonuje nie tylko zgodnie z oczekiwaniami, ale nawet w świetle obowiązujących przepisów i procedur. Przy umierających pacjentach mogą się pojawić zarówno Samarytanie, jak i lekarze, lub pielęgniarki, którym już dawno powinno się odebrać prawo do wykonywania zawodu. Obie strony, czyli rządowa, jak i służba zdrowia, wytaczają różne działa argumentując swoje stanowiska w niezwykle oszukańczy sposób. Klasycznym przykładem tłumaczeń ze strony lekarzy jest np. kwestia obsługi respiratorów. Aby jednak zrozumieć o co chodzi przytoczę przykład z obszaru połączeń internetowych.

Otóż na początku lat 90′ ub.w. do ustawienia warunków transmisji informacji (t.zw. Protokół transmisyjny) należało po stronie nadawcy i odbiorcy zapewnić udział kilku inżynierów o specjalnościach elektronika, i teleinformatyka. Pomimo jednak obecności wielu inżynierów i kilkunastu techników nie zawsze udawało się przesłać pocztę elektroniczną zawierającą kilka prostych zdań. To były lata 90-te ubiegłego wieku. Obecnie połączenie internetowe może zrealizować nawet … kot prezesa przechadzający się po klawiaturze włączonego komputera. Podobnie jest z respiratorami, które technicznie ewoluowały do obecnej postaci nie wymagającej specjalnej wiedzy medycznej, bo wszelkie parametry dostarczanych (i wydychanych) przez respiratory składników ustalane są i analizowane automatycznie. To oznacza, że praktycznie jeden lekarz, np. anestezjolog może kontrolować pracę nawet kilkudziesięciu respiratorów. Może, bo gdyby stan pacjentów był stabilny to lekarz mógłby się zająć np. swoim penisem siedząc w domu na warunkach pracy zdalnej.

Podobnie może być z przyjmowaniem pacjentów do szpitali. Tutaj jednak powinna wkroczyć informatyka i elektronika tak, aby nie opóźniać procesów ratujących życie. Jeżeli ratownik medyczny może krążyć z pacjentem nawet kilkadziesiąt godzin w poszukiwaniu szpitala, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby ambulans zamienić np. na pomieszczenie przyszpitalne o podobnych warunkach zaplecza technicznego. Dalej powinno być już tak jak z obsługą respiratorów … Oczywiście wyżej wymienione metody należą już do … przeszłości. Ale czy nas stać na prawdziwą informatyzację i komputeryzację służby zdrowia, skoro rządzący cofają państwo do epoki Średniowiecza, próbując np. „wziąć lekarzy w kamasze”? I tu wracamy do problemu „znajomych króliczka”. Jest już za późno na reorganizację opieki zdrowotnej. Nie wystarczy bowiem dać kasę, gdy w niektórych obszarach należałoby tę kasę … zabrać. No cóż, na szczęście to nie moje małpy i nie mój cyrk, szkoda tylko, że może przyjdzie umierać w domu, albo w karetce reanimacyjnej.