Syndrom kandydatek na prezydenta Polski. Małgorzata Kidawa Błońska.

No więc stało się. I chociaż nadal nie wiemy, czy pani M. Kidawa Błońska zrezygnowała z kandydowania, czy może dalej jest kandydatką KO, to atmosfera jaka się wytworzyła wokół tej sprawy zaczyna przypominać okoliczności kandydowania poprzednich pań. Przypomnijmy … w 2015 r. kandydatką SLD była Magdalena Ogórek. Była nią do czasu … ogłoszenia. W SLD wówczas wrzało i gotowało się tak jak obecnie w PO. Kampania p. Ogórek toczyła się praktycznie bez wsparcia ze strony partii. Praktycznie, bo poza przekazaną jej limuzyną na czas kampanii, partia raczej rzucała kłody pod jej zgrabne nogi niż pomagała. Pomimo tego Ogórek pokonała kandydata PSL Jarubasa i topowego wówczas Palikota. Ciekawe co by było gdyby SLD poparło swoją kandydatkę?

25 lat temu do walki o stolec prezydenta Polski włączyła się p. Hanna Gronkiewicz Waltz (znana później jako HGW). Jedyna kandydatka bezpartyjna, którą popierał znany Rysio Czarnecki, wiadomo „wszystkie Ryśki fajne chłopy są” … do czasu. Poparcie polityczne p. HGW było podobne do poparcia p. Ogórek, czyli właściwie żadne, bo dwa razy mniejsze. „Głosy poszły pod niebiosy” i głównie podzieliły się pomiędzy Olechowskiego i Krzaklewskiego, czyli agenta WSI i promowanego na „Żelaznego kanclerza” pierwszego prezesa wszech prezesów kierującego Polską z tylnego siedzenia. Wracamy do „Tu i teraz”. O kandydatach KO na stolec prezydenta, czyli p. Kidawie Błońskiej i Trzaskowskim pisałem już wielokrotnie, więc tylko przypomnę, oboje są siebie warci, czyli faktycznie prezentują najwyższe kwalifikacje z grona już startujących, ale oboje są także totalną pomyłką na obecne czasy.

Także pozostali „tuskopodobni” (czyli Tusk, Sikorski, Grodzki, Budka) wydają się być m.in. tymi, którzy nadmiernie są obciążeni przeszłością. Budka, oraz jeden z moich kandydatów Tuleja (ojciec, lub syn), o czym piszę niżej, wprawdzie nie posiadają jeszcze międzynarodowego obycia i doświadczenia w „politycznej harataninie”, ale ich wiedza prawnicza może „zaplusować”. Zostawcie Trzaskowskiego (Titanica?)! Kidawa Błońska oraz Trzaskowski to faktycznie bardzo dobry materiał na prezydenta Polski, ale nie tej „najśmieszniejszej”, tylko tej, która powstanie po zgliszczach. Łatwo jest krytykować, więc ja – jak zwykle – przedstawię swoje propozycje. Otóż do walki z bezprawiem i niesprawiedliwością nadają się m.in. tacy kandydaci jak np. p. Aleksander Smolar, i p. Wincenty Rostowski. Obaj są fighterami zdolnymi zagonić Dudę do budy. Także niezłymi kandydatami byliby np.: Belka i Olechowski mający olbrzymie doświadczenie w zarządzaniu gospodarką państwa.

Można także sięgnąć po sędziów, „prawdziwych” polityków i naukowców z prawdziwego zdarzenia. Mogą to być np.: sędzia Tuleja, senator Borowski, i prof. Kołodko. Problem jest tylko w tym, kto jest w stanie przedłożyć wyżej wymienionym ofertę kandydowania? I to jest clou moich rozważań. Polityka zeszła na psy, i to jest prawda, tylko prawda i gówno prawda. Jeżeli na kilka miesięcy przed wyborami prezydenta największa partia (nie tylko opozycyjna) w atmosferze skandalu, zmienia przewodniczącego to to nie rokuje dobrze dla przyszłości tej partii. Oczywiście, gdyby za plecami kandydata stanęli murem m.in: byli 2 prezydenci RP, 7 premierów, 4 liderów partyjnych, i grupa znamienitych celebrytów – a jest taka możliwość – to zwycięskim kandydatem mógłby być nawet miś Uszatek. Niestety nasza klasa polityczna nadal – jak jeden tępy uczeń – ciągle uczy się i uczy i gówno z tego ma. Ot, zwykła małostkowość, która pokonała Hannę Gronkiewicz Waltz, Magdalenę Ogórek, i prawdopodobnie teraz Małgorzatę Kidawę Błońską.