Czy w Polsce istnieje spór kompetencyjny?

Znane i uznane jest powiedzenie, że: „tam, gdzie dwóch Polaków, tam trzy opinie”, ale zapewne większości Czytelnikom znana jest także teza, że: „dla prawnika ilość przeciwstawnych sobie opinii jest ograniczona tylko pochodną kasy jaką otrzyma”. To dlatego prawnicy dostają amoku na widok kamery, czy mikrofonu reporterskiego i wygadują różne bzdury, a w najlepszym wypadku celowo zaciemniają istotę sporu. Wynikający stąd brak zaufania do opinii prawnych może by nie był istotny, gdyby dotyczył tylko np. włamania do komórki po słoik z ogórkami, niestety ostatnio spory dotyczą niezawisłości i niezależności sędziów. Czy zatem mamy w Polsce spór kompetencyjny pomiędzy władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądownictwem, czyli sejmem, prezydentem i Sądem Najwyższym?

Proponuję, aby Czytelnicy sami sobie odpowiedzieli na to pytanie uwzględniając ten oczywisty fakt, iż w chwili obecnej mamy sędziów wnioskowanych przez sejm, ale kwestionowanych przez konstytucyjnie uprawnione organa. Mamy sędziów „wyświęconych” przez prezydenta, oraz orzeczenie Sądu Najwyższego, które uchwala, iż powoływani w powyższym trybie sędziowie nie mogą orzekać. Pojawił się po raz pierwszy „sędzia dubler”. Jeżeli już dojdziemy do wniosku, że wbrew temu co twierdzi PO spór kompetencyjny nie tylko istnieje, ale dotyczy najważniejszych obszarów funkcjonowania państwa, to logicznie nasuwa się drugie pytanie: Kto powinien rozstrzygnąć spór pomiędzy najważniejszymi organami trójpodziału władzy?

Odpowiedź też nie jest zbyt skomplikowana. Skoro w sporze uczestniczą najważniejsze osoby w państwie, czyli prezydent, marszałkowie obu izb, premier,  I-sza Prezes Sądu Najwyższego, Trybunał Konstytucyjny, oraz dwie Izby SN, a Polska jest członkiem organizacji w której zobowiązano się do przestrzegania wspólnych norm prawnych, to i rozstrzygnięcie powinno zapaść w strukturach unijnych. Powinno … i zapadło. W kwestii reformowania wymiaru sprawiedliwości Trybunał Sprawiedliwości UE scedował uprawnienia dla Sądu Najwyższego. I tylko wyjątkowej trosce I Prezes SN – aby nie szkodzić obywatelom – należy przypisać to, że do tej pory nie zostały unieważnione wszystkie bezprawne decyzje jakie PiS podjął od 2015 r., a osoby odpowiedzialne nie poniosły konsekwencji.

W Polsce mamy ok. 15-17 tys. sędziów czynnych, w stanie spoczynku oraz tych, którzy z różnych względów (stan zdrowia, zlecenia rządowe, edukacja, itp.) nie orzekają. Aż się prosi więc, aby zamiast epatować przed kamerami i mikrofonami przeciwstawnymi opiniami prawnymi rozpisać wśród sędziów ankietę imienną z kluczowymi pytaniami, np.:

1/ Czy prawo europejskie jest nadrzędne nad prawem polskim?

2/ Czy Prokurator Generalny może wywodzić się z klucza politycznego?

3/ Kto może wnioskować, wybierać i powoływać sędziów? (zakładając, że zgodnie z Konstytucją prezydent jest tylko od uściśnięcia ręki nominata, i odebrania ślubowania, w zastępstwie może to zrobić także kancelaria).

Ankieta powinna być imienna. Nie widzę bowiem sensu, aby sędzia wstydził się swojego nazwiska. W ponad 27 letniej praktyce w resorcie wymiaru sprawiedliwości nie spotkałem się z przypadkiem, aby jakikolwiek sędzia występował anonimowo. Ale cóż, czasy się zmieniają i zmieniają się ludzie …