„Bóg nie umarł 2” – recenzja?

„Życie to opowieść idioty, pełna wrzasku i wściekłości, lecz nic nie znacząca”. Autorem tej sentencji jest William Shakespeare. Sentencja niezwykle prawdziwa, zważywszy kto nami rządzi i nam to życie organizuje. To, że goniąc zachodnie cywilizacje nadal jesteśmy daleko z tyłu od dawna nikogo już nie dziwi, to normalka. Orientacyjnie przyjmuje się, że np. za USA nadal jesteśmy jakieś 30-50 lat w tyle, na co wskazuje głównie rozwój, organizacja i dewiacja stosunków społecznych, religijnych i politycznych. W uproszczeniu oznacza to, że np. jeżeli po USA kilkadziesiąt lat temu szalały hordy motocyklistów przemierzające niczym szarańcza wszystkie stany, to u nas może się to pojawić obecnie, o ile już nie jest. Podobnie jest z technicyzacją społeczeństwa, telewizja w UK i USA pojawiła się 27 stycznia 1928 roku. Pół roku później w Londynie odbyła się transmisja telewizyjna w kolorze. W Polsce telewizja to połowa lat 50′ ub.w., a telewizja kolorowa powstała dopiero 20 lat później. Ta nieznaczna dygresja wydaje się niezbędna dla zrozumienia przekazu płynącego z tytułowego filmu.

Oczywiście tytułowy film „Bóg nie umarł 2”, wyświetlany w USA ma sens, bo dla wierzącego i praktykującego chrześcijanina nie do przyjęcia jest to, że rząd, wypełniając przyjętą zasadę rozdziału państwa od kościoła, może zakazać oficjalnego szerzenia, propagowania i indoktrynacji jakiejkolwiek wiary, w tym głównie chrześcijańskiej. Nawet w imię wolności słowa wygłaszanego w przestrzeni publicznej, można także zrozumieć to, że USA pół wieku wcześniej nie zwalczało nawet takich zbrodniczych ugrupowań jak Ku Klux Klan, czy bandy Mansona. Dlatego przykład nauczycielki – która „ośmieliła się”, w odpowiedzi na pytanie uczennicy, wypowiedzieć imię „Jezusa Chrystusa” i swoją wypowiedź oprzeć na biblijnych podaniach – staje się bardzo atrakcyjnym i nośnym medialnie. Film ma – generalnie – zmobilizować chrześcijan do przeciwstawiania się polityce edukacyjnej, która nie dopuszcza do dominacji sfer religijnych nad strukturami organizacyjnymi państwa:
https://www.demland.net/blog-filmowy/2016/4/3/bg-nie-umar-2-recenzja

Ale ten sam film w polskiej (PiS-owskiej) telewizji wyświetlany w Wielką Sobotę jest już paradoksem totalnie nie przewidzianym przez Wielkiego Cenzora Jacka Kurskiego. Jak można bowiem pokazywać „ciemnemu ludowi”, że największa demokratyczna cywilizacja amerykańska nie pozwala chrześcijanom na funkcjonowanie poza obrębem swoich świątyń, i domów, że publiczne wypowiedzenie „Jezus Chrystus”, a nawet powołanie się na Biblię, może być przestępstwem i czynem niedozwolonym dla funkcjonariuszy publicznych? O religii nauczanej w amerykańskich szkołach, czy księżach panoszących się w polityce, lub prywatnych instytucjach, albo zajmujących się biznesem, nawet nie ma co marzyć, bo jest to natychmiastowo i surowo karane.

Film jako taki nie ma większej wartości artystycznej, natomiast warto zwrócić uwagę na dwa wątki pojawiające się w fabule. Główny wątek to sprawa sądowa wytoczona nauczycielce za poruszenie tematu Jezusa Chrystusa i treści biblijnych w czasie lekcji historii, a drugorzędny to zażądanie przez parlamentarzystę/kę informacji o treści kazań prowadzonych przez pastorów. Do obejrzenia filmu nie zachęcam, ale do zapoznania się z wymienionymi wyżej dwoma wątkami już tak. Szczególnie interesujące jest krytyczne nastawienie sądownictwa oraz władz publicznych do kwestii „nawracania na wiarę”. Pozostaje tylko patrzeć, słuchać, porównywać z tym co się dzieje u nas, i mieć nadzieję, że za 20-30 lat spełnią się także marzenia części społeczeństwa polskiego o rozdziale państwa od kościoła. Potem możemy nawracać, wszak historia kołem się toczy … 😉

 

P.S. Nauczycielka wygrała sprawę w sądzie, ale tylko dlatego, że jeden z biegłych sądowych powołany na świadka potwierdził, że ukrzyżowanie człowieka, który zmartwychwstał i począł krzewić nową wiarę wśród ludu, jest udowodnionym faktem historycznym.