Brexit, czyli demokracja „po naszemu”

W psuciu demokracji Polacy wydawali się być niedościgłymi mistrzami, ale oto „nadejszła wiekłopomna chwila” – jak mawiał filmowy Pawlak – i na światowego lidera antydemokracji wysunęła się Wielka Brytania. Jeszcze wielka, ale wszystko wskazuje, że niezależnie od wyjścia, lub pozostania w Unii „Imperium Nigdy Nie Zachodzącego Słońca” pierdyknie o glebę, a światło wiekuiste zgaśnie nad nim na wieki wieków … amen. Pod ziemią zakopani zostaną też „Torysi”, autorzy obecnego zamieszania w Unii, i zapewne nasze Bogu ducha winne 2 miliony emigrantów, którym udało się „dać dyla z Polski”. 😉 „Brexitem” do tej pory się nie pasjonowałem, ale protesty jakie składają Brytyjczycy w formie petycji do rządu UK skłaniają do zadania prostego pytania: „Ale o co chodzi?”

Odpowiedź jest prosta jak: „Wlazł kotek na młotek”. Nie chodzi bowiem o to, o co powinno chodzić, bo ci co dążyli do referendum brexitowego, mając nadzieję na poprawę swoich politycznych notowań, srodze się zawiedli. Nie chodzi też o zastrzeżenia W. Brytanii do relacji pomiędzy aktywami i pasywami wynikającymi z członkostwa w UE, ani o zamierzchłe anse angielsko francuskie, czy drażliwe kwestie imigracyjne. Chodziło m.in. o prostą kalkulację polityczną zakładającą, że wyborcy zagłosują za pozostaniem, a autorzy referendum tylko westchną: „Chcieliśmy zrobić wam dobrze, a wyszło jak zwykle”. Niestety wyszło też dobrze, może nawet za dobrze.

Jest jednak szansa, że będzie jeszcze lepiej, czyli weselej. Po cichu bowiem przebija się chęć powtórzenia referendum brexitowego. W kraju, którego były premier podobno powiedział, że: „Demokracja to najgorszy system rządzenia, ale lepszego nie wynaleziono”, głupota ma szansę dostać jeszcze jedną szansę, aby ją ponownie zaprzepaścić i dowieść, że można być głupim także po szkodzie. Jedynym krajem, który dowodzi, że wie do czego ma służyć demokracja jest Szwajcaria. To kraj w którym wszelkie drobne sprawy (np. gdzie postawić nowy sklep, a gdzie przystanek komunikacyjny) załatwia się w drodze uruchamiania lokalnych referendów. Nie oznacza to, że ważniejsze problemy rozwiązuje się w innej niedemokratycznej formie.

To stara prawda, ale chętnie pomijana w nadziei, że propaganda i populizm wezmą górę nad demokracją. Nie można bowiem do referendum zgłaszać propozycji o skrajnie różnych, potencjałach i zdolnościach wywołania określonych, często przeciwstawnych skutków. Jak widać „referendum brexitowe” uruchomiono nie tylko bez żadnego przygotowania, ale i po upływie 3 lat nadal nie znaleziono pomysłu na rozwiązanie najważniejszych problemów (np. Unii Celnej, granic, dezintegracji UK) wynikających z opuszczenia UE. Wydaje się więc, że „ciemny lud” angielski kupił kota w worku i teraz składa reklamację. Czy można z tego wyciągnąć wnioski dla Polski, także zmierzającej śladami tych co chcą zdemontować Unię od środka?

Modnym stało się ostatnio narzekanie na demokrację. Ale czy naprawdę, my „Polcy i Polaki”, wiemy jak i kiedy ją stosować? Nie ma przecież demokracji podczas wyborów władz do parlamentu, gdy listę kandydatów na posłów i senatorów ustalają liderzy partyjni, zamiast wyborców w poszczególnych okręgach. Także wybory prezydenckie nie mają nic wspólnego z demokracją, gdy obok siebie stają kandydaci o totalnie różnych: a/ kwalifikacjach, b/ doświadczeniu politycznym, społecznym i zawodowym, c/ predyspozycjach do pełnienia najwyższych funkcji w państwie. Co innego, gdyby kandydaci różnili się tylko: kolorem krawata, wzrostem, tuszą, poczuciem humoru, albo ktoś miałby droższy zegarek, a inny lepsze buty, bez wiechciów słomy … wtedy można mówić o demokratycznym wyborze.

Jak zatem stosować demokrację? No cóż, nie da się ukryć, że jest to instytucja oparta na strukturze drabiny ze szczeblami. Nie można wybierać np. prezydenta państwa w wyborach powszechnych, wśród kandydatów, którzy nie byli wcześniej wybierani w innych organizacjach. Nie ma nic złego w tym gdyby kandydaci na prezydenta państwa byli wybierani np. z grona prezydentów miast wojewódzkich i ewentualnie kilkunastu instytucji państwowych których prezesi (szefowie) także pochodzą z wyboru. Natomiast niezwykle demoralizującym jest, gdy kandydatem na prezydenta zostaje np. ktoś, kto obiecuje, że „nie będzie niczego”, albo ktoś kto podczas kampanii prezentuje produkowane przez siebie wkładki do butów, lub cały czas się uczy, i uczy, i gówno z tego rozumie.