O dwóch takich co nie ukradli „Srebrnej”, czyli każdy ma swoje Waterloo … albo Srebrną.

O dwóch panach „K” pisałem już kilkakrotnie przed tragicznym wypadkiem z 2010 r. Potem uznałem, że nie wypada podpierać się nieboszczykami, także politycznymi, i popadłem w stan „ni mom chynci do roboty”. Ale wróćmy do wspomnień z okresu poprzedzającego „Okrągły Stół”. „Młodszego K” widywałem czasami u boku L. Wałęsy, gdy obaj występowali w TV. Myślę, że faktycznie musiał tam spełniać ważną rolę doradcy w zakresie prawa pracy. O istnieniu „starszego K” dowiedziałem się dopiero wtedy, gdy na sali sejmowej kamery wychwyciły dwóch łudząco do siebie podobnych posłów. I tutaj mała dygresja tłumacząca bolączki doradców. Otóż w PRL – bo rzecz dzieje się w latach 1980/1981 – stanowisko doradcy kojarzyło się wyłącznie ze stanowiskiem głównego specjalisty, a więc nominalnie taki człowiek był uważany za z-cę dyrektora d.s. „jakichś tam”, chociaż czasami sam uznawał się za najważniejszego po Bogu. I niewątpliwie takim „pierwszym po Bogu” (czyli po Wałęsie) był młodszy K w zakresie spraw pracowniczych. To ważna funkcja w okresie „gorącego Sierpnia 1980”, ale nie na tyle ważna, gdy Wałęsa zabrał się za obalanie komuny. 😉 Tu jednak zaczął się konflikt Wałęsy z panami K.

O „wojenkach na górze” nie będę przypominał, bo i bez tego dojdziemy do sedna sprawy zawartej w tytule. Pomysł ze „Srebrną” nawet mi – niepoprawnemu socjaliście i postkomuchowi – podobał się, bo gwarantował coś w rodzaju rezerwatu, albo ZOO dla byłej „Solidarności” i jej POC-owskiego bękarta. Jednak wykonanie srebrnego pomysłu było do doopy. O tym, że starszy K podupada na zdrówku (którego mu szczerze życzę, bo kabaret robi niezły 😉 ) zauważyłem już podczas pierwszych „miesięcznic”, gdy miał trudności ze wspinaniem się na stołek. Wtedy pomyślałem o spadkobiercach politycznych, którzy do tej pory nieśmiało „nosili teczkę za prezesem” i co najwyżej rymowanką do „się śmieje” popiskiwali z tyłu „komuniści i złodzieje”. Ale jak to bywa, że ten się śmieje, kto się śmieje ostatni, tak i przyszedł czas, gdy nawet śmiać się już nie chciało. Niewątpliwie po drugim dojściu do koryta odżyły pragnienia przekształcenia spadku na Srebrnej w coś bardziej trwałego. Zamiary były przednie, ale sił brakło.

Nie wiem czy starszy K byłby w stanie wybudować domek dla swojego kota, czy może nawet coś większego, jednak pomysł postawienia dwóch wież był dość karkołomny, nie tylko dlatego, że Bin Ladenów nie brakuje, ale głównie z braku „mocy przerobowych”. Władza jednak może wiele. Pamiętamy, że w PRL jak partia mówiła, że „da” to mówiła, a jak mówiła, że „zabierze” to zabierała, taka ci to była konsekwencja i moralność Kalego. Podobnie było z władzą starszego K, który już po wyborach dość szybko zorientował się, że nie dostaje przysłowiowego „kopa od wyborców na zachętę”, którzy także zorientowali się o rozmiarze pomyłki. Skoro więc koryto stało się niepewne to i plany runęły. Nie było jak się wycofać więc pozostało czekać na wybory prezydenta Warszawy. Co było do przewidzenia, bo człowiek, który „nie był od robienia cudów” wybory na prezydenta sromotnie przerżnął już w pierwszej rundzie, i to była ta doskonała okazja do definitywnego wycofania się z niepewnej inwestycji.

Jako naród, głównie ten gorszy sort, i „zdradzieckie mordy” mieliśmy więc trochę szczęścia, bo gdyby losy starszego K potoczyły się nieco inaczej to w inwestycję dwóch wież bez problemu by się dało wpompować kilka, może nawet kilkanaście miliardów euro, a i austriacki powinowaty byłby zadowolony nie musząc nagrywać swoich rozmów. Udało się, i teraz można spokojnie obserwować jak partia władzy potyka się o własne nogi. Jest tylko kolejny problem. Nigdy jednak nie cieszmy się na wyrost, spadkobiercy są bowiem jeszcze gorsi. Ewentualnych komentatorów proszę o zachowanie anonimowości bohaterów niniejszego postu, bo wtedy zabawa jest bardziej atrakcyjna.