Przed i po wielkiej listopadowej warszawskiej ustawce

Przed marszem. Przygotowania do marszu były długie i pieczołowicie planowane i skrywane, chociaż nie miały większego związku z obchodzeniem uroczystości rocznicowych. Jedni główkowali jak z kasy przeznaczonej na obchody wydoić najwięcej do własnych kieszeni, a inni myśleli o poprawieniu własnych słupków poparcia, ostrzyli apetyty polityczne i maczety oraz ukrywali w spodniach bejsbole. I tylko zwykli obywatele z kwiatami, dziećmi, i śpiewem na ustach próbowali wyrazić swoją radość z tego co się stało 100 lat temu.

Marsz. Było jak miało być. Na miejsce starcia pierwsze wjechały bojowe wozy opancerzone i regularne oddziały wojska. W roli fizylierów, osłaniających pancerne wojska, wystąpili policjanci, którzy i tak mieli mieli już przerąbane, bo strajk przegrali, a teraz dodatkowo poprzebierano ich w cywilne łachy, czasami tylko z narzuconymi kamizelkami ochrony marszu. Na czele pochodu dwie kilkunastoletnie dziewczynki harcerki, obok żołnierze, w drugim rzędzie kilku cywilów niskiego wzrostu, i między nimi schowany miniaturowy naczelnik państwa, gdzie ch…, d…, i kamienie. W dalszych rzędach przestraszeni najwyżsi funkcjonariusze państwa z panem Mateuszem i sierżantem sejmu. Nie zauważalny pozostał „panprezydent”, który zapewne dla niepoznaki szedł w marszu na kuckach. Trudno było pozbyć się wrażenia, że podobne metody stosowali hitlerowcy, gdy idąc do ataku zasłaniali się cywilami.

Gdy odpalono pierwsze race i kilka petard, w.wym.”czołówka” marszu z towarzyszącymi urzędnikami w popłochu zbiegła do podstawionych limuzyn rządowych i odjechała w eskorcie wojskowej. Był więc marsz, ale jakby go nie było … Dalej odbyła się zaplanowana pokazowa rozpierducha z założeniami, aby tym razem jeszcze nie mordować, tylko „brać jeńców”. 😉 Warszawa więc nie spłonęła, chociaż mogła, gdyby HGW na przykład nie dostrzegła zagrożenia i w porę nie podjęła decyzji o zakazie marszu. Wtedy podkręcono by agresję uczestników marszu, i mogło by być ciekawiej, bo jak zwykle „wina Tuska”. Tak bawią się chłopcy z piaskownicy, nie mając pojęcia, że wypuszczają Dżina, którego nie da się zatrzymać, bez makabrycznego rozlewu krwi.

Po marszu. Na szczęście nic dramatycznego się nie stało, ale wrażenie negatywne pozostaje. Kordon sanitarny oddzielający oba marsze, rejterada gospodarzy marszu, i późniejsze komentarze są porażające. Gdyby nie „stan wojenny”, wprowadzony na czas przemarszu przez Warszawę, to sytuacja mogła by być znacznie tragiczniejsza niż we Wrocławiu. Tym bardziej przeraża bezmyślność i nieodpowiedzialność najwyższych władz państwa. Prezydent wydzierający się na mitycznych komuchów, premier całkowicie wycofany w obliczu niemożności „dogadania” się z fasi/naziolami, i przede wszystkim I Wesołek Najśmieszniejszej, który po swoim występie, gdzie w cieniu prezesa zaintonował hasło:

publicznie dezawuował decyzję prezydent Warszawy, to tylko niektóre przykłady niefrasobliwych działań rządu polskiego.

Wiadomo, że nie ma współpracy pomiędzy władzami Polski i Warszawy, ale w sytuacji, gdy na ulicach miało się pojawić, i pojawiło prawie ćwierć miliona maszerujących osób o różnych poglądach społeczno politycznych, taką inicjatywę należało wykrzesać. Publiczne wyrażanie przez ministra statutowego rządu pogardy dla statutowego prezydenta Warszawy, która przestrzega przed możliwością rozwiązania marszu, gdy w czasie jego trwania dojdzie do zakłócenia porządku publicznego, powinno być odpowiednio napiętnowane. Takie kolejne mruganie okiem do „recydywistów marszowych” jest to bowiem jawnym podżeganiem i podburzaniem do niepokojów społecznych.