Taśmy prawdy. Idealny sędzia to robot wyposażony w sztuczną inteligencję?

Trwają poszukiwania t.zw. „centrum nagrywania” taśm prawdy. Wprawdzie taśmy prawdy według pisowatej interpretacji stały się już tylko odgrzewanymi kotletami, to jednak chęć odnalezienia źródeł z których co jakiś czas wypływają nowe nagrania nie ustaje. Warto więc uzmysłowić sobie czego dotyczą poszukiwania. Z przechwałek jakie pojawiały się kilka lat temu wynika, że maksymalnie może chodzić o ok. 700-900 godzin nagrań, czyli o ok. 5-6 tygodni nieprzerwanego (p)odsłuchiwania. W tym „czasie realnym” można jedynie słuchać, albo kopiować w trybie analogowym nagrany materiał dźwiękowy, o analizie nagrań nie ma nawet co marzyć. Co to oznacza?

W praktyce pełna analiza materiału dowodowego z nagrań u „Sowy” jest nie do wykonania z uwagi na wiele „rozgałęzień” pojawiających się w trakcie odsłuchiwania. Można więc mieć pewność, że nagranie jakiegoś „ojszczypłota”, nawet pełniącego np. w 2013 r. funkcję prezesa banku, w porównaniu do nagrań statutowych członków rządu PO nie było aż tak ważnym wydarzeniem, aby sobie tym zaprzątać głowę i niższe partie ciała. Uwaga wszystkich została więc skupiona na tym o czym przy „wódeczce i zakąskach” pie…li najważniejsi funkcjonariusze państwa od ministrów poprzez prezesów (np. NIK, NBP) aż do wicepremierów rządu włącznie. Nasunęło się też logicznie wynikające pytanie: Czy „owo” pie….nie odbyło się za wiedzą i akceptacją ówczesnego Premiera Wszechczasów, czy może było tylko klasycznym nieporozumieniem wynikającym z braku kindersztuby i odpowiednich kwalifikacji?

Na kluczowe pytania nie uzyskamy odpowiedzi, bo platformerską aferę taśmową zamieciono pod dywan, a tam nikt nie będzie sięgał, gdy bohaterowie taśm znaleźli się już na śmietniku historii. Przyjrzyjmy się więc pracy dochodzeniowo śledczej. Analiza średnio 800 godzin nagrań to wieloletnia wytężona praca kilkuosobowego zespołu prokuratorskiego. Wiadomo przecież, że ważniejsze kwestie wypowiada się ściszonym głosem (n.b. po 8 latach nie wiemy, czyje głosy słychać było w kabinie pilotów pechowego TU 154M lecącego do Smoleńska), często szeptem, albo znaczącym chrząknięciem, mrugnięciem oka, ogólną mimiką, czy t.p. wymową ciała. Liczmy dalej. 1 godzina nagrania zdigitalizowanego, czyli zamienionego w plik cyfrowy, np. [*.wma] lub [*.wave] to od 60 MB do ponad 1,2 GB. Mnożymy to przez 800 godzin i otrzymujemy zapis od ok. 48 GB do prawie 1TB (różnice „od do” zależą od gęstości zapisu kB/sek).

Wyżej przytoczone cyferki i tajemnicze nazewnictwo ze świata cyfrowego, to jednak nadal 800 godzin paplania „przy wódeczce i zakąskach”, to jednocześnie kilka lat śledztwa i prawdopodobnie, gdyby do tego doszło, kilkanaście, a może i kilkadziesiąt lat procesów o zdradę tajemnicy służbowej, i zdradę państwa. Czy można więc uwierzyć, że już od kilkunastu lat istnieją programy zdolne do wydania wyroku sądowego w ciągu kilkunastu … sekund?
https://www.rp.pl/Sedziowie-i-sady/310249899-Sztuczna-inteligencja-w-sadzie-postrachem-prawnikow.html
Nie da się ukryć, że sztuczna inteligencja (z ang. artificial intelligence, zwana dalej AI) już od kilku lat przejęła najważniejsze zawody w których – wydawało się – nic nie było w stanie zastąpić doświadczenia ludzkiego.

Lody, związane z wprowadzaniem AI do zawodów sędziego, lekarza, a nawet genialnego artysty zostały przełamane, gdy wskaźniki jednoznacznie udowodniły, że sprawność sztucznej inteligencji tysiące razy przewyższa sprawność kilkutysięcznych zespołów ludzkich. Ostatnio w USA zespół 16 najlepszych prawników, po wytężonej prawie 2 letniej pracy dotarł do precedensowego wyroku, który zapadł w sprawie spadkowej przed 270 laty. Prawnicy sprawę wygrali, ale obecny na sali informatyk zaprezentował oprogramowanie, które po niespełna dwóch minutach znalazło … jedenaście takich samych wyroków precedensowych! Wydaje się, że wymarzony „dzień w którym dziesiątki tysięcy prawników znajdą się na dnie morza” zbliża się wielkimi krokami. 😀

Podobnie jest w zawodzie lekarza, gdzie trafność diagnozy lekarza waha się w przedziale od 40-65%
https://kopalniawiedzy.pl/medycyna-sztuczna-inteligencja-diagnoza-lekarz,27267
natomiast AI na razie nie schodzi poniżej 90,2 % trafności diagnozy (9,8% to choroby dotychczas nierozpoznane, lub wynikające z błędu t.zw. „czynnika ludzkiego”). O programach komputerowych: a/ wygrywających w szachy, czy w GO, z mistrzami świata, b/ komponujących utwory najsławniejszych mistrzów muzyki poważnej, c/ tworzących wspaniałe obrazy, itp., nie ma co wspominać, bo jest to jakby nieco inna sprawa (np. praw autorskich, czy upodobań odbiorcy). Czy to oznacza, że ludzkość przegrywa ostatnie decydujące starcie ze sztuczną inteligencją? Nie, proszę się nie martwić. Na razie nasz analogowy, prymitywny, i zacofany świat jest najskuteczniejszą barierą przed cywilizowanym światem wirtualnym.

Wszystkie podane wyżej przypadki były możliwe do rozwiązania, tylko dlatego, że oparte były na wcześniej zdigitalizowanych materiałach. Nie zmienia to sytuacji, że od kilkunastu lat „na lądzie, na wodzie, i w powietrzu” pojawiają się pojazdy bezzałogowe, sterowane komputerowo. Czy przejmą one władzę nad nami? „Czynnik ludzki” jednak się nie poddaje, w ponad 99% wszystkich katastrof w których brała udział sztuczna inteligencja winę ponosił … oczywiście „czynnik ludzki”. Wiemy już (chociażby z filmów), że po naszych „ludzkich” drogach, od kilku lat zaczynają jeździć pojazdy kierowane przez AI, której na razie jeszcze towarzyszy „czynnik ludzki”. I to zmienia radykalnie sytuację, bo przecież użytkownikiem drogi nadal może być pojazd wyposażony w AI, ale i np. … krowa samotnie wracająca z pastwiska. 😉

Nie ma jednak odwrotu przed autonomicznymi pojazdami wciskającymi się na ludzkie drogi publiczne. I nie ma też odwrotu przed rachunkiem za nowatorskie rozwiązania. Zanotowano już kilka przypadków śmiertelnych z udziałem pojazdów wyposażonych w AI. Nikogo jednak nie ruszyło to, że winę ponosili ludzie, w jednym przypadku kobieta przeprowadzała przez jezdnię rower w niedozwolonym miejscu, w drugim pojazd AI zdecydował się na manewr wyminięcia przeszkody na drodze, zakładając, że nadjeżdżający z oddali autobus nie przekroczy dozwolonej szybkości 80 km/h. Założenie było błędne, bo autobus chcąc minąć skrzyżowanie na żółtych światłach przyspieszył do prędkości … 203 km/h. W pozostałych dwóch przypadkach zadecydował wypity alkohol … No cóż, wobec takiego naporu faktów wypada się tylko upić. 😉