Nie chciała góra do Mahometa, to „pół Mahometa” przylazło do góry. Czyli jak premier pogadał se z profesorką.

Wydaje się. że Polska wraca z azjatyckich stepów na dzikie zakaukaskie pola, a może i na „Polskie Drogi”, gdzie być może – ze względu na zbliżające się wybory – zacznie nieco bardziej przestrzegać obowiązujące prawo. A skoro tak, to wreszcie pogadajmy sobie „po polskiemu”. Na początek naświetlę jak spotkania najważniejszych głów w państwie odbywają się w cywilizowanych krajach. Co by daleko nie sięgać bierzemy Wielką Brytanię. Otóż w tym demokratycznym kraju (jeszcze, bo Irlandia Północna jakby ma to w d…) premier, obojętne były, przyszły, czy aktualnie urzędujący, aby w ważnej sprawie spotkać się z przywódcą opozycji, lub największej partii, publicznie ogłasza termin i cel spotkania.

Zaproszeni uczestnicy spotkania w biały dzień przybywają (niektórych przywożą uprzywilejowane pojazdy jadące z włączoną „dyskoteką”), na umówione miejsce spotkania i udzielają wywiadów dziennikarzom. Oczywiście po spotkaniu strony obowiązkowo uczestniczą w konferencjach prasowych, na których wyjaśniają o czym mówiono na spotkaniu i do jakich konkluzji, czy uzgodnień strony doszły. Jeżeli pojawiły się różnice to także jest to upubliczniane. To się nazywa jawność informacji publicznych.Tak było np. podczas debatowania nad Brexitem.

Czy można się dziwić dlaczego rozmowom na najwyższym szczeblu państwowym przyglądają się obywatele, a także zainteresowani na wszystkich kontynentach świata? No, raczej nie, obywatel przecież musi wiedzieć kto go reprezentuje i czy wykonuje to dobrze i podobnie zagranica powinna wiedzieć czego się spodziewać po ewentualnie modyfikowanej polityce danego państwa. 😀 W państwach o jeszcze bardziej zaostrzonych wzorcach i regulacjach demokratycznych jak np.: w USA, Kanadzie, a ostatnio Australii i Japonii, takich spotkań pomiędzy przedstawicielami rożnych władz (np. z udziałem monarchów) praktycznie nie ma, bo jedynym miejscem jest … urna wyborcza, a w ostateczności sejm. Zdarzają się natomiast spotkania na wypadek klęski żywiołowej, zerwania umów międzynarodowych, wojny, lub t.p. nagłych i nieprzewidzianych zdarzeń.

Porównajmy teraz jak polityka krajowa jest realizowana w naszym „dzikim kraju”, jak go nazwał jeden z liderów partyjnych. Otóż u nas prezydent po powrocie do kraju, pierwsze kroki kieruje późną nocą (2-4 rano) do siedziby swojego lidera partyjnego i składa mu meldunek z odbytej wizyty. Dziennikarzom pytającym o ważne postanowienia i wyniki rozmów zagranicznych rządzący pokazują „gest Kozakiewicza”. Najważniejsze akty prawne i decyzje personalne także odbywają się nocą zarówno w siedzibie parlamentu, jak i prezydenta. Oczywiście uczestnicy spotkań, przyłapani przez dziennikarzy, pokazują środkowy palec, albo w najlepszym razie śmieją się jak „ku*wa do policjanta” i nawijają makaron na uszy „ciemnej ludzie”.

Aby nie było, że odnoszę się wyłącznie do Przedstawicieli „Dobrej zmiany”, to przytoczę jedną z ostatnich sytuacji, jaka miała miejsce w okresie po wyborze prezydenta w 2015 r. i przed wyborami parlamentarnymi tego samego roku. Nie wnikam w to, czy w czerwcu 2015 r. zaistniały ważne powody, aby zmieniać, czy nowelizować ustawy dotyczące władzy sądowniczej,
https://www.salon24.pl/newsroom/684468,sedziowie-trybunalu-konstytucyjnego-wspolnie-z-po-i-psl-zmieniali-ustawe
bo następna opcja polityczna od razu przystąpiła do burzenia fundamentów wymiaru sprawiedliwości. Ważny jest natomiast sposób procedowania ustaw, który powinien być publiczny, poddany kontroli sejmowej i wyczerpujący. Jeżeli pojawiają się nieusuwalne wątpliwości to projekt ustawy należy poddać kontroli ustawodawczej.

W tym momencie wypada wrócić do pogaduszki jaką pół władzy wykonawczej ucięło sobie z emerytką dziwnym trafem przebywającą w siedzibie Sądu Najwyższego. Nie jest bowiem istotne to o czym gadano, co sobie obiecywano i nawijano na uszy, bo przecież połówka władzy to nie jej całość, i można bez trudu założyć, że żadne ugody nie zostaną dotrzymane. No chyba, że – o czym nawet nie chce mi się marzyć – w całej aferze z wymiarem sprawiedliwości chodzi o schedę po prezesie i przy okazji o odebranie władzy i pozycji jej nadmiernie rozdętemu szefowi. Jeżeli tak to temu kibicuję, bo przecież potem łatwiej będzie rozliczyć wszystkich „psujów” Rzeczypospolitej, od Balcerowicza, poprzez Millera, i Tuska, aż do obecnej ekipy. Ech … pomarzyć dobra rzecz. 😉

21.09.2018 g. 17:00 Dodatek specjalny

Coraz częściej zaczynam się zastanawiać nad tym, czy ja już żyję w Matrixie, czy to jest dopiero przede mną? Może więc Czytelnicy pomogą rozwikłać tę zagadkę. Kasta sędziów to specyficzna kasta do której z natury rzeczy nie powinien mieć dostępu nikt postronny No może przesadzam, bo czasami pojawia się jakiś „Staruch”, który rządzi na stadionie, piłkarzom mordy obija, a sędziów (piłkarskich oczywiście!) trzyma w garści i w kieszeni. Problem w tym, że Polska to raczej nie stadion, a ktoś, komu zachciało się wpaść na kawę do I Prezes Sądu Najwyższego powinien być na kopach wyrzucony. Wiem, to jest trudne do przełknięcia, bo nadal mentalnie jesteśmy na poziomie średniowiecznego państwa, gdzie wódz plemienia jest zarządcą wszystkich dusz w państwie.

Ale proszę sobie wyobrazić, że np. policjant, albo jakiś bankster „wpada na kawę” do sędziego jakiegoś podrzędnego sądu, bo „ma sprawę”. 😉 😀 Czy zresztą trzeba sobie cokolwiek wyobrażać, przecież jeszcze kilka lat wstecz posłaniec poprzedniego premiera umawiał spotkanie z prezesem sądu. Nie trzeba zresztą umawiać się z sędziami, bo – według wynalazku L. Millera – można sobie sędziego zatrudnić na stanowisku ministra i „pogaduszki przy kawie” realizować bez odrywania się od swojego stolca. Takie spotkania, a raczej konszachty, odbywają się, to fakt, ale nikt się nimi nie chwali publicznie. Nikt poza niektórymi infantylnymi osobnikami.

Podejrzewam, że gdybym miał ze dwadzieścia lat mniej to pewnie bym złożył wniosek do rejonowej prokuratury w Warszawie o ściganie urzędnika państwowego, który nadużywając uprawnień „wpadł na kawę” do pani I Prezes SN. Także pani I Prezes SN nie pozostaje bez winy, bo powinna wezwać ochronę i wyprosić delikwenta. Ale wiadomo „co wolno wojewodzie, to nie tobie mały smrodzie”.  A więc czapki z głów hołoto, i „gorszy sorcie” … z drogi śledzie, bo Pan jedzie.