Ucho prezesa. Czy można dwa razy wejść do tej samej rzeki, czyli do głównego nurtu polskiej rozrywki kabaretowej?

Kilka dni temu, w programie TVN mignęło mi arcykomiczne nagranie na którym prezes PiS „maszeruje” w towarzystwie chwilowo najbardziej zaufanych pretorianów, czyli Mariusza (tak go przywołuje prezes),  „I-szego Obatela Skarpetkowego”,  oraz przybocznej Mazurek: https://www.youtube.com/watch?v=yyhZM_JQ6bw
I w tym momencie nasunęły mi się tytułowe wątpliwości. Wydawać by się mogło, że ruch solidarnościowy – ten autentyczny z Sierpnia 1980 r. – na zawsze pozbawił autorytarne władze atrybutu rozdawania beneficjów, a podwładnych wazeliniarstwa. A ponieważ jestem realistą, to z drugiej strony przyjmuję oznaki wazeliniarstwa, które w ostateczności można nazwać próbami podjęcia współpracy. Bo przecież wiadomo, że praca to ruch, a wszystko co się rucha działa na poślizgu … Nie sypmy więc piasku do łańcucha, a i kij zamiast w szprychy też wsadźmy komuś do odbytnicy. Wtedy będziemy mogli powiedzieć, ale w koło jest wesoło 😉

Gdy już do pełna upoiłem się obserwacją relacji na linii senior – wasal, czyli stosunków pomiędzy prezesem partii a jego podwładnymi, zacząłem się zastanawiać nad marnością naszej sztuki kabaretowej. Pamiętam z jaką ciekawością obejrzałem kilka pierwszych odcinków „Ucha prezesa”. Obejrzałem je nawet wielokrotnie. Niestety w miarę upływu czasu zaczęło powiewać nudą. Ostrze satyry, początkowo nakierowanej politycznie w prezesa, jego Mariusza, i pośrednio w PiS, szybko się stępiło. Pojawiły się nieuzasadnione przerwy pomiędzy odcinkami, i zupełnie nieoczekiwana zmiana frontu. Kolejne odcinki to już tylko krytyka postaw ludzkich, które – wiadomo – zawsze można krytykować i staranne unikanie sedna sprawy. A więc prezes to geniusz, który wszystko wie, a nawet „w dupie był, gówno widział”, pani Basia to poczciwa kobicina, itd., itp., a idioci to wszyscy, którzy otaczają geniusza. Nuuuda.

Jak zwykle więc wracam do ulubionych porównań z czasem PRL. Zapewne większość Czytelników pamięta kultowy program Olgi Lipińskiej „Właśnie leci kabarecik”, czy Jacka Fedorowicza z jego sztandarowym programem „60 minut na godzinę”. Trudno zapomnieć też Laskowika ze Smoleniem, Janusza Rewińskiego, czy chociażby najbardziej delikatną krytykę literacką prezentowaną w programie „Kocham pana, panie Sułku” przez Kowalewskiego i Lipińską. Celowo nie wspominam głównego wykonawcę piosenki: „Czy te oczy mogą kłamać”, bo po latach okazało się, że jednak oczy mogą kłamać. Inni jednak nie kłamali i pozostali przy swoich przekonaniach, ideach, wierzeniach. Okazuje się, że kręgosłup i twarz nie dla wszystkich oznacza to samo.

Może jednak zbyt wiele obiecywałem sobie po programie „Ucho prezesa”? Logicznie przecież za satyrę skierowaną w czasach PRL w stronę rządu można było o wiele bardziej oberwać niż dzisiaj. Pamiętam jak SB przychodziła po Jacka Fedorowicza w czasie trwania jego programu. Wrzucano go na dołek, potem wypuszczano w przekonaniu, że już „oba końce wsadzi w wodę”, a tu nic. Fedorowicz, jak gdyby nigdy nic w kolejnych programach opisywał, co z nim robiono, jakie metody stosowano, itd., itp., … Minęły dekady i Fedorowicz nadal walczy za prawdę, a wykonawca piosenki o oczach, świeci oczami w poszukiwaniu kasy i minionej sławy. Oczywiście pewnym rozgrzeszeniem dla autorów „Ucha prezesa” jest znany fakt, który mistrz Wojciech Młynarski skomentował celnym zdaniem: „Po co robić kabaret, jeśli życie przerasta ten kabaret”?
https://www.msn.com/pl-pl/wideo/obejrzyj/po-co-robi%C4%87-kabaret-je%C5%9Bli-%C5%BCycie-przerasta-ten-kabaret/vp-BBybwYH
Bo czy można było się spodziewać, że w biały dzień, w otoczeniu kamer i mikrofonów prezes PiS da taki występ o którym nawet autorom „Ucha prezesa” się nie śniło? 😉 😀