NOP, czyli Niepożądany Odczyn „Postsolidarnościowy”

Tytuł jest mylący. ale celowo, bo chodzi o rzecz ważną, nie tylko dla nieszczepionych dzieci. NOP to, w uproszczeniu, niepożądany odczyn poszczepionkowy. W kategorii pojęć medycznych niepożądanym zdarzeniem szpitalnym jest także np. śmierć pacjenta. Jeżeli już chwytamy ten drobny niuans pojęciowo myślowy to zapewne łatwiej będzie przyswoić sobie surrealistyczną rzeczywistość w której ustawowo (pod groźbą karalną) nakazuje się obowiązkowe szczepienia dzieci i dorosłych, ale jednocześnie ustawodawca zwalnia się od odpowiedzialności za wywołanie tymi szczepionkami NOP-u. Jeżeli więc nasze dziecko po zaszczepieniu zapadnie na jakąś wredną chorobę, np. z obszaru odporności immunologicznej, to ustawodawca (państwo?) zarejestruje ten fakt, ale na tym swój udział zakończy i pokaże nam środkowy palec. Dalej człowieku męcz się sam.

Według lekarzy takie powikłania poszczepienne j.w. zdarzają się raz na milion, ale kogo to obchodzi, gdy przytrafia się to właśnie naszemu dziecku? Czy więc żyjemy w cywilizowanym kraju (celowo nie używam państwie), gdzie rząd nie ponosi odpowiedzialności za swoje wymuszone działania? Wszystko wskazuje na to, że tak. I w tym momencie zapraszam do tradycyjnego zanurzenia się w oparach minionego niesłusznie PRL-owskiego socrealizmu. Jest takie powiedzenie: „Gość w dom, Bóg w dom”, które, o dziwo, realizowane w PRL, zostało z kretesem pogrzebane w III i już prawie IV RP. Gdyby przyjąć, że dom to nasza Polska, a gość to obywatel, to od razu rzuca się w oczy kwestia odpowiedzialności.

Podam prosty przykład. W PRL jeżeli ktoś np. złamał nogę w drodze „do, albo z” pracy to był objęty pełnym ubezpieczeniem zdrowotnym niezależnie od tego, gdzie i jak tę nogę złamał, a dodatkowo mógł otrzymać odszkodowanie albo rentę inwalidzką. Złamanie mogło przytrafić się np. w lesie, na polu, promie rzecznym, podczas jazdy rowerem, furmanką, czy nawet na plecach drugiej osoby. W skrajnych przypadkach poszkodowany mógł być nawet w stanie wskazującym … Państwo nie wnikało bowiem, w jakich okolicznościach zdarzyła się tragedia, o ile faktycznie miała ona związek z rozpoczęciem lub zakończeniem pracy. Państwo było bowiem gospodarzem kraju, a obywatel jego gościem, za którego ponoszono pełną odpowiedzialność.

Sytuacja radykalnie się zmieniła, gdy do władzy doszły ekipy „styropianowe” i po „karnawale Solidarności” – jak mawia Donald Tusk – stworzyły epokę kleptokracji, czyli rządy złodziei. Kradnie się więc przy każdej okazji i bez okazji. Teoretycznie odszkodowanie za „wypadek w drodze z/do pracy” przysługuje po spełnieniu wielu warunków z których najważniejszy to np.: „wykazanie odpowiedzialności cywilnoprawnej po stronie osoby/podmiotu odpowiedzialnego za skutki wypadku”:
http://odszkodowaniedlapracownika.pl/wypadek-w-drodze-do-pracy/kiedy-odszkodowanie-za-wypadek-w-drodze-do-pracy/
W praktyce jednak spełnienie tego warunku jest niemożliwe chociażby ze względu na trudność w ustaleniu właściciela terenu (a nawet jego personaliów umożliwiających skierowanie pozwu sądowego) na którym doszło do wypadku. O rencie inwalidzkiej nie ma co marzyć nawet gdyby nam głowę urwało, bo przecież mamy jeszcze ręce i nogi i pracę możemy wykonywać.

Podobnie jest ze wszystkimi innymi dziedzinami gospodarki. Państwo kształci np. w zawodach, już dawno nie istniejących, ale nie ponosi odpowiedzialności za produkowanie w ten sposób bezrobocia. Służby mundurowe narażają obywateli na utratę zdrowia i życia, ale odpowiedzialnych – nawet w przypadku rażącego naruszenia prawa – brak. Instytucje parabankowe dokonują malwersacji, a dalej jak wyżej. Starsi Czytelnicy zapewne pamiętają, że w „Złotej Epoce Gierka” prawo (m.in. np. radca prawny) jeżeli nie było po stronie obywatela, to służyło mu bezpłatną pomocą. Można tak wymieniać bez końca najważniejsze obszary podporządkowane państwu i różne struktury organizacyjne skarbu państwa, ale po co? Wnioski są chyba jednoznaczne. Dopadł nas Niepożądany Odczyn „Postsolidarnościowy”.