Kogo boi się sędzia? Jak było, jest i będzie.

Jak już wspominałem w poprzednim poście zawodowy romans z władzą sądowniczą nawiązałem w 1976 r., a do rozwodu, bez orzekania winy, doszło ok. 2007 r. W tym okresie prawie 27 lat (odliczając przerwy ) pełniłem różne role, które najczęściej kwitowane były w sekretariacie sądu, albo na sali sądowej. Dlatego z dużym dystansem obserwuję raczkowanie jakie uprawia PiS udając, że chce „naprawiać” władzę sądowniczą. Pomijając krótki okres PRL od 1944 r. do 1956 r. – gdzie praktycznie w Polsce rządziły ekipy prostalinowskie, a sędzią zostawał aktywista partyjny, często nie mający nawet matury, ale za to wetknięty za pazuchę służbowy pistolet – można stwierdzić, że po okresie „odwilży” politycznej, nastąpiła także odwilż w pozostałych strukturach wszystkich organów władzy wykonawczej i sądowniczej.

 

Poza tym najwcześniejszym okresem PRL z lat 1944-1956 – gdzie tak jak obecnie najważniejsza była władza wykonawcza, nieraz uzbrojona po zęby obserwująca poczynania sędziów – kolejne lata przynosiły powolną ewolucję sprawności i profesjonalności kadr sędziowskich. W okresie „Złotej epoki Gierka” można już mówić o t.zw. „najwyższej kaście” społecznej, wynikającej z wykonywania specyficznego zawodu i o pewnym uniezależnianiu się i niezawisłości sądów PRL-owskich, które na t.zw. „telefon” działały już tylko w sprawach politycznych i partyjnych. Jak widać jest to model władzy sądowniczej do którego obecnie zmierza PiS. Kogo więc bał się, boi, i nadal będzie się bać sędzia – poza narażeniem się przełożonym lub instancji partyjnej – w klasycznej epoce PRL ukształtowanej od końca lat 70′ ub.w.?

 

To właśnie kolegium sędziów (a nie mityczny przełożony trzymający za mordę) jest instytucją przed którą trwogę czuli, czują i czuć będą wszyscy sędziowie, niezależnie od miejsca i czasu w którym się, było jest i będzie. Bo tylko w wyniku kolegialnej decyzji – niezależnie od tego, czy była ona zmanipulowana, czy nie – można było usunąć, obronić lub ukarać sędziego. I tu zapewne kryje się odpowiedź na kolejne pytanie: Dlaczego do tej pory było tak niewiele prób naprawienia sądownictwa i dlaczego żadna z nich sie nie udała? Otóż każdy „naprawiacz sądów”, o ile mu się nie wyprostowały zwoje mózgowe, od razu zauważał, że sądownictwo – na zasadzie „niech pierwszy rzuci we mnie kamieniem” – nie naprawi się samo z siebie. Tak jak i sądownictwa nie naprawią naprawiacze, którzy sami wyłudzali kasę z instytucji parlamentarnych, szczęśliwie umknęli spod trybunalskiego miecza, albo, co gorsza, mają w CV piękną kartę utrwalaczy systemu PRL, czy żółte papiery. 😉  😀

 

Mamy więc klasyczny obraz władzy sądowniczej, która jawi się jako niezwykle zdemoralizowana machina „perpetuum mobile”. A tu nie wystarczą ustawy po których można będzie zaorać władzę sądowniczą razem z systemem demokratycznym, bo operacja może się i uda, ale pacjent niechybnie umrze. Szkoda więc czasu na zawracanie koła historii, bo „to se ne vrati”. Nie wróci monopol partyjny, bo byłby doskonałym celem dla opozycji spod każdego znaku, a to już przerabialiśmy. To nie te czasy. Pozostaje więc tylko żmudne naprawianie tego co już zepsuto, zaś to z gruntu jest trudne i niemożliwe. Niemożliwe jest bowiem, aby setki tysięcy aktywistów partyjnych o różnym zabarwieniu politycznym zrezygnowały ze swoich hipotetycznych wpływów na orzecznictwo sądowe (o tym pisałem w poprzednim poście poruszając kwestię legitymacji).

 

To dlatego nie powstanie Służba Cywilna niezależna od władzy politycznej, i to dlatego poza wielkim krzykiem o naprawę sądów odbędzie się tylko krwawa i publiczna dintojra. Dalej też będzie się odbywało bezkarne psucie państwa i jego podstawowych instytucji. Nie łudźmy się, nikt nie zamierza i nie będzie naprawiał sądów, bo po pierwsze do tego trzeba tęgich głów profesorskich a nie byle jakich magisterskich, a po drugie: na ch… komu potrzebne są silne sądy, w państwie gdzie nadal ch… d… i kamieni coraz więcej. Aby jednak nie posądzano mnie o niekonstruktywną krytykę, w kolejnym poście wyjaśnię dlaczego tę „stajnię Augiasza” należy pozostawić samą sobie, i chwilowo zatkać nos i starać się nie patrzeć w tamtą stronę, bo będzie jeszcze gorzej.
.